|
Myślałam zimna, twarda będę jak stal. Pomyliłam się, bo jak porcelana krucha jestem. A czas do tej pory nie wyleczył ran i tracę już nadzieję, że Ty poukładasz sobie świat i zauważysz to, że brakuje w nim kogoś takiego jak ja.
Sądziłam, że zapomnę o Tobie, lecz pomyliłam się, bo pamiętam każde Twoje słowo i gest. Przywołuje w pamięci je i tracę już nadzieję, że my mamy ciągle szansę by posklejać to na nowo i zacząć jakby nie stało się nic.(...)
|
Dodaj komentarz
