|
siedziałam i nie byłam w stanie się odwrócić. ludzie coś mówili, ale wszystko omijało mnie szerokim łukiem. nie chciałam angażować w to czekanie wzroku ani węchu - może nie miałam odwagi spojrzeć na tą twarz albo poczuć tego zapachu. świat poza mną nie istniał. nic nie było ważne, ani deszcz, ani zimno przeszywające. Nie było ważne bo ja siedziałam i nasłuchiwałam ciszy i odgłosu kroków znanych już przeze mnie tak doskonale. nie po to czekałam, aby w końcu coś powiedzieć, krzyknąć albo uciec. czekałam, bo czekanie - osobom takim jak ja - sprawia wiele bólu, i chciałam po prostu się doczekać, a potem udać, że nic mnie to nie obchodzi.
|
Dodaj komentarz
