 |
Oczy spoglądają na kalendarz,ten sam dzień,godzina jakby nieważna. Dla mnie dni praktycznie stoją w miejscu,data się nie zmienia,wciąż żyję tamtym dniem.Chyba trochę mi duszno od uczuć, chcę wyjść,choć nie,ja nie chcę,ja zwyczajnie muszę.I mam chęć otulić szyję szalikiem tym od Ciebie, ale uświadamiam sobie, że go nie dostałam. Gaszę światło, słyszę chrzęst w zamku, możesz iść, myślę. Stawiam kroki przed siebie, kompletnie nie znając drogi mknę gdzieś oświetlonymi ulicami, w delikatnym płaczu nieba, zagubiona Ja. Pieprzony paraliż myśli, wspomnienie słów, tych potrzebnych do życia dziś, kojących, dających wiarę w lepsze jutro, ale dziś brak ich, ale nadzieja, ona jest, że pęknięte serce zdołam uleczyć,wziąć Go za dłoń i odetchnąć.Albo,idąc sama,zabraknie mnie,nie z mojej winy.Oddając ostatnie tchnienie przymknę powieki,zniknę,zostawiając ten list,składający się z kilku słów, skierowanych do Ciebie,bezpośrednio.Wtedy przeczytaj go,zgnieć i podpal,zniszcz z tą łatwością,z jaką odszedłeś.
|
Dodaj komentarz
