 |
|
Cierpię bo czuję, że daję więcej, niż otrzymuję w zamian. Każdy prowadzi jakąś kalkulację zysków i strat. Moje myśli są nieśmiałe, jeśli mam już spadać, niech będzie to przynajmniej z wysoka. Ten przybytek obciąża mój umysł. Czuję, że kolejna chwila jest tuż obok.. Nie napiszę, że Cię kocham.. ale mogę napisać, że cholernie za Tobą tęsknię.
|
|
|
|
Kumulacja moich emocji sięgnęła zenitu, a świat zatrzymał się w jednej sekundzie tylko po to, aby uświadomić mi, że od czasu do czasu moje serce ogarnia bezgraniczny smutek, którego nawet rozum nie potrafi opanować. Czasem miłość bywa dziecinadą, zwykłą ulotną chwilą, która przemija z wiatrem. Moja magiczna chwila już minęła, a ja nie zdążyłam jej wykorzystać. Przez cały czas przepuszczałam przez palce kilogramy szczęścia, nie dostrzegając tego, że wszystko wokół straciło swój urok. Dziś w garści mam tylko marne przyzwyczajenie i setki blizn. Takie oto cierpienie mam przed oczami. Cierpienie szlachetne i wysublimowane, które jest moją windą do dojrzałości. Ale czy warto cierpieć dla zwykłej świadomości?
|
|
|
|
Chciałabym czuć, że jestem kochanym człowiekiem. Chciałabym wiele, bo jeszcze chciałabym być szczęśliwa i chciałabym umieć dawać to szczęście innym. Poza tym chciałabym nauczyć się omijać cierpienie szerokim łukiem. Chciałabym też nauczyć się miłości. Ale skoro chciałabym nauczyć się miłości to muszę również nauczyć się rozstań. Po rozstaniach chyba kolej na ból? Jego nie muszę się uczyć.. jego już znam. Dziś chciałabym wiedzieć kiedy ten cały czar pryśnie. Chciałabym wreszcie sięgnąć po swoje marzenia. Nie wstydzę się uczuć, nie wstydzę się tego, że mi ich brak. Emocje wypełniają mnie od stóp do głów, są moimi drogowskazami do samozagłady, a mimo to ciągle ich pragnę. Nie mam czasu na szukanie szczęścia, nie mam czasu, aby żyć chwilą. Żyję momentami. Jednym, drugim, trzecim. Potem zapominam, resetuję się i egzystuję jak wcześniej czyli nijak. Mam wątpliwości. Wątpię w życie.
|
|
|
|
Piękna jest niewiadoma jutra i świadomość tego co było wczoraj. Piękne jest to, że nie muszę tęsknić za tym co tkwi we mnie. Nie muszę czuć lęku. Cierpienie to wspaniały kompan podróży! Lekkie przeciwności czasem kopią mnie w dupę. Ale wiecie co? Kopnięty człowiek nie zawyje z bólu tak, jak wyje jego serce! Nie napiszę abyście nie płakali.
|
|
|
|
Czym dalej, tym trudniej. Pogoń za czymś lub pogoń za niczym. Odwieczna walka przeplatająca się z odwieczną rezygnacją. Każda chwila zamyka mnie w sobie. Mam wszystko a zarazem nic. Morze możliwości, ocean sprzeczności. Na plecach bagaż doświadczeń.. miłość, przyjaźń, nienawiść.
|
|
|
|
Świat to chyba jedna wielka paranoja. Brakuje mi tu czegoś. Albo zwykłego poczucia bezpieczeństwa albo tego co większość z Was nazywa szczęściem.
|
|
|
|
Cicho i skromnie marzę, że jeszcze kiedyś będzie mi dane spojrzeć w Twoje radosne oczy i wyszeptać czule "już po wszystkim". Moje oczy są dziś jak morze.. martwe. Wiesz? Często wybieram ciszę ale dziś ciszę zamieniam na nadzieję.
|
|
|
|
Nie wszystkie łzy są złe.. bo przecież każda z nich uczy nas prawdy. To lęki wyznaczają nam granice, więc nie bójmy się żyć! Gdzieś daleko istnieje granica cierpienia, za którą czeka na nas wieczne szczęście.. Ból nie potrafi milczeć, ja również. Nie wiem kim jestem w momencie, gdy trzymam w ręku pióro.. ale wiem, że potrafię cierpieć w piękny sposób. ♥!
|
|
|
|
Żaden dzień się nie powtórzy, a żadna chwila, która przeminęła już nie wróci. Wszystko odchodzi w niepamięć. Ludzie, miejsca, uczucia.. znika nawet ten cholerny smak szczęścia przeplatany z goryczą. Trudno w to uwierzyć ale będę za tym tęsknić. Będę tęsknić za bólem, który z każdym dniem pozwalał mi się wyzwolić od pożądań jutra. Będę tęsknić za miłością, która każdego dnia wbijała mi drzazgi w moje kruche serce. Będę tęsknić za marzeniami, które swoją prymitywną niedoskonałością odcinały mnie od rzeczywistości. Życie nie boli, życie jest piękne.
|
|
|
|
Nie mam czasu na szukanie szczęścia, nie mam czasu, aby żyć chwilą. Żyję momentami. Jednym, drugim, trzecim. Potem zapominam, resetuję się i egzystuję jak wcześniej czyli nijak. Mam wątpliwości. Wątpię w życie.
|
|
|
|
Kiedyś bałam się samotności, a dziś to mój najlepszy przyjaciel. Znów kilka wątków wyciętych z mojego życiorysu rozmywa się niczym makijaż na deszczu. Deszcz też lubię. Lubię jego swobodę, wolność i delikatność.
|
|
|
|
Gdy zrobię krok w przód, znów mija dzień.
Wiesz o tym wcześnie też o tym wiem.
Żyje tak jak chce, jak boli to zmień.
Gdzie nie popatrzę tam pełno hien.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
