|
nie ogarniam tego. tamtego. Ciebie. po prostu nie potrafię przyjąć tego do świadomości.
powróciły nieprzespane noce. zamulające wieczory. męczące rozmowy. zapłakane husteczki.
to nie jest ten moment, że płaczesz, bo tęsknisz, czy kochasz.
okej, i tęsknisz, i kochasz. ale nie w tym rzecz. problem jest jeden.
bezradność, pieprzona bezradność.
nic nie mogę zrobić, nie chcę nic robić. za dużo już zrobiłam.
ale nie można żyć wiecznie w takim gównie. trzeba się cholera podnieść, walnąć w łeb, robić swoje.
otrząsnąć się, powiedzieć sobie dość!
mówić jest łatwo, w praktyce gorzej.
mam dość wpieprzania się wszystkich w moje życie.
współczuje wam, że nie macie swojego.
a ja potrzebuję świętego spokoju. muszę sobie to wszystko poukładać, zrozumieć.
wziąć się w garść, przemyśleć, rozważyć za i przeciw.
i najlepiej iść w innym kierunku niż Ty. żeby tak się kurna dało.
na razie nie potrafię, dlatego stoje w miejscu, mam dość.
|
Dodaj komentarz
