 |
|
Leżąc na kolanach i wkradając się do myśli
Nie zastanawiając się nad sensem swoich działań.
|
|
|
|
Podróże w deszczu.
Nocą.
Samochodem.
Donikąd.
Znikąd.
|
|
|
|
eflektor raz puszcza światło na mnie, raz na Ciebie.
Moje buty, zniszczone.
A my spadamy, szybciej, głośniej.
Otul moje rozbite kolana.
I zmęczone oczy.
Po prostu najlepiej.
|
|
|
|
Choć wciąż wszystko wraca a ja wymiotuje swoją bezsilnością
Charakterystyczny dźwięk, wysiadam i nie oglądam się za siebie. Kolejny dźwięk otwierania drzwi. Nie odwracam się. Odbicie moich nóg w szybie , łzy.
Trzaśnięcie drzwiami i światło po prawej stronie.
|
|
|
|
ja tego kurwa nie wytrzymam, nie wytrzymam. Mam ochotę pożegnać się z wszystkimi.
Jestem dużym zbrodniarzem, i to chyba bardzo ważnym.
Zakujcie mnie w kajdanki za uśmiechów sto!
|
|
|
|
nijako
zazdrosc cie zniszczy.
|
|
|
|
moja własna umieralnia.
epikryza zawiera milion słów na temat mojej śmierci. To był wrzesień, szary poranek.
Była oziębła i głodna. Skórę pokrywał kurz. W tle był dźwięk massive attack.
Oczy głaskały sufit a włosy splątały jej marzenia.
W białej pajęczynie walczy o kolejną śmierć. Nieostatnią.
|
|
|
|
mogę umrzeć?
w twoich ramionach ale.
|
|
|
|
czytając puste słowa które są zbyt blisko siebie.
zbyt niebezpiecznie, niekonsekwentnie, nielogicznie i złudnie
tworząc razem mieszankę wybuchową.
|
|
|
|
Wczorajsza wódka spływa po Mnie jak dzisiejszy deszcz
|
|
|
|
W jednej krótkiej chwili zmieniło się dosłownie wszystko. Nagły ucisk w żołądku. To tak, jakbyś walnął z całej siły pięścią w brzuch. Zginam się w spazmie bólu. Fala żółci podchodzi mi do gardła. Gorzki smak rozczarowania na języku. Dławię się tym zatrutym kłamstwami powietrzem. I nagle moje bulimiczne serce zwraca na posadzkę całą moją miłość. Myjesz palce. Wychodzisz. Przecież nic takiego się nie stało. Osuwam się po lodowatej ścianie.
|
|
|
|
Czas coraz szybciej przepływa przez palce. Dni tak niepokojąco do siebie podobne mijają w zastraszającym tempie.
Tylko błękit nieba ustąpił miejsca szarości, która pochłania mnie całą.
Nauczyłam się już żyć z tęsknotą w sercu. Nauczyłam się czekać. Chociaż...może nie do końca.
Delektuję się wspomnieniami, zlizuję z palców smak dni, które były tak intensywne i kolorowe, jak w kalejdoskopie. I czekam. Nieustannie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
