 |
|
z Tobą spedzic kazdą chwile w tym pojebanym życiu < 3
|
|
 |
|
nienawidzę Cię za to, że tak bardzo Cię kocham.
|
|
 |
|
Wypluwam krew otwartą raną w moim sercu. Nie chce umierać a samotność jest mordercą. / Pezet
|
|
|
|
Miałam biegle rozwiązywać złożone zadania matematyczne, rozróżniać bezproblemowo wszystkie części mowy i zdania, operować pojęciami z języka angielskiego i niemieckiego, a ponadto z łaciny. Miałam być miła zawsze, niezależnie od poziomu zdenerwowania, miałam bezwarunkowo kochać i okazywać czułość, coraz większą z minuty na minutę. Ironia losu, kiedy inni wymagają ode Ciebie czegoś, czemu sami nie potrafią sprostać.
|
|
|
|
Nie karz mi przepraszać za coś, czego nie żałuję.
|
|
 |
|
cała zakrwawiona, podbiegła do niego. - nie, nie, nie. - zaczęła krzyczeć, szczypiąc się na wszystkie możliwe sposoby. - jesteś i będziesz. tak, tak, tak. - wypowiadała pomiędzy próbami na złapanie oddechu. ręce. pokaleczone od szkła ręce. rozbijanie filiżanek z których wspólnie pijali czekoladę wymieniając się najsłodszymi pocałunkami świata. jego puste, tępe spojrzenie, utwierdzające ją w fakcie, że o dziś musi radzić sobie sama. jak dziecko oddanie do domu dziecka. jak szczeniak, oddany do schroniska. - bądź. nie rób mi tego. - błagała osuwając się z niemocy na nogach. - byłem. przepraszam, że byłem. - wypowiedział, napięcie odwracając się w drugą stronę. wiedząc, że gorszą krzywdę zrobił jej swoją obecnością niż tym, gdyby nigdy się nie pojawił. pozostawiona sama sobie z zakrwawioną koszulka, zaczęła strzepywać opiłki porcelany, które ówcześnie starała się wgniesć w swoją klatkę piersiową z nadzieją, że uda jej się dotrzeć do serca, uciszając jego krzyk. nieskutecznie.
|
|
 |
|
'osobowość i symfonia i wtedy ma to sens, a co powinnaś, Ty najlepiej sama wiesz. '
|
|
|
|
'posłuchaj, mam trochę myśli, chcesz słuchać? pierwsze czego nie chcę to do czegokolwiek zmuszać. '
|
|
|
|
nie ma nic gorszego od zwyklego przyzwyczajenia. od zwykłego wyciągania z szafki dwóch kubków zamiast jednego i wybuchanie płaczem, na samo dno herbaty. nie ma nic bardziej toksycznego niż nadzieja, że coś trwa wiecznie. że uczucia nie przemijają, a ludzie nie odchodzą. widywanie kogoś jedynie po zamknięciu swoich oczu jest najgorszą, najbardziej prymitywną formą cierpienia. zapomnienie zapachu, dreszczy na plecach poprzedzonych dotykiem. z czasem spojrzenia, które kiedyś było wszystkim. a to wszystko odeszło, pozostawiając nas z pustymi rękami i sercem, jak okradziony ze swojego minimalnego dobytku, bezdomny. bez niczego.
|
|
|
|
Wiedziałam, że o naszą miłość trzeba zawalczyć. Wiedziałam też, że będę musiała walczyć o nią sama.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
