 |
|
' blant w jednej ręce, wódka w drugiej ręce to jest to co kocha mój umysł i moje serce. '
|
|
|
|
' życie potrafi być piękne nie tylko po procentach, chociaż nie zaprzeczam, że też lubię taki rodzaj piękna. '
|
|
|
|
' a zaczynało się tak niewinnie, od wspólnego tańca. '
|
|
 |
|
Najgorzej jest, gdy stoczysz się na samo dno i będziesz wiedziała, że tam jesteś. Z każdą sekundą będziesz czuła, że jesteś taka, jak on chce, że starasz się o niego, nie odwrotnie, że stałaś się marionetką w ludzkich rękach. Najgorzej, gdy będziesz bała się powiedzieć temu: „Koniec, kurwa!” i wyjść, czekając, czy ktoś za Tobą pójdzie.
|
|
|
|
Chcesz kochać, ale i być kochaną. Pragniesz, by ktoś latał za Tobą, pytał, jak się czujesz, martwił się, gdy nie masz humoru, pisał słodkie sms-y na dobranoc, dzwonił, gdy wracasz sama do domu, szantażował, byś nosiła czapkę w mroźne dni. Wierzysz, że dawne obietnice pewnego dnia się spełnią i będziesz księżniczką, a książę będzie zawsze przy Tobie i nigdy Cię nie skrzywdzi. Wszystkiego PRAGNIESZ, nigdy NIE będziesz MIAŁA.
|
|
|
|
' a jeśli chodzi o zniszczenie mnie, z radością zobaczę jak próbujesz. '
|
|
 |
|
Każdego dnia widzę, jak się we mnie zakochuje, jak opowiada mi coraz więcej o swoim życiu, jak coraz szerzej uśmiecha się, gdy mnie widzi, jak z każdym spotkaniem całuje mnie czulej. Ale ja go nie kocham. Nie widzę w nim osoby, której mogłabym poświęcić wszystko, a to chyba źle wróży, czyż nie? Niemniej jednak to ktoś, kto jest bliski mojemu sercu i to mnie zabija od środka, to wyobrażenie, co zrobi, kiedy krzyknę mu 'dość', zawiadomię go, że to koniec, zaoferuję mu głupią przyjaźń i będę chciała, by było jak dawniej. To go zabije, a ja nie chcę widzieć smutku na jego twarzy.
|
|
|
|
nie zatrzymuj się, cokolwiek będzie musisz iść.
|
|
 |
|
nie zatrzymuj się, cokolwiek będzie musisz iść.
|
|
|
|
miałam przyjaciela, ale on umarł. tak naprawdę jako człowiek został, ale przyjaciel umarł.
|
|
 |
|
żałosny cień własnej egzystencji.
|
|
|
|
W stopy kuje mnie chłód kuchennych płytek na podłodze. Żując kawałek zimnej, gumowej pizzy z wczorajszego obiadu, tępo wbijam wzrok w ośnieżoną brzozę za oknem. Faktycznie, spadł śnieg. Wiedziałam, że coś się zmieniło. Moje myśli zawieszone w jakiejś cholernie odległej pustce, krążą w okół zawstydzających snów, niespełnionych marzeń, złamanych obietnic i fałszywych słów, zbijając się w ciężką, twardą i ohydnie nieprzyjemną kulę wyrzutów sumienia, która jak ten wątpliwej jakości ser z pizzy, nie chce mi przejść przez gardło.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
