 |
|
Potrzebuję miłości ! Bez względu na to jaka jestem. Jak na razie moja miłość ogranicza się do PIŁKI NOŻNEJ. Zawsze będę jej wierna. < 3 Zawsze! < 3
|
|
|
|
Czy to , że noszę dresy zamiast sukienek, adidasy zamiast szpilek, szerokich t-shirtów i bluz zamiast wydekoltowanych i obcisłych bluzeczek nie czyni mnie dziewczyną? Czy to, że wolę kucyk od rozpuszczonych i wyprostowanych włosów, to że wolę czas spędzać z kolegami, grając w piłkę nie czyni mnie dziewczyną?
|
|
|
|
Wychowałam się bez matki.Wychowałam się bez siostry. Wychowałam się przy dziadku, przy tacie i z dwoma braćmi. Nikt nie nauczył mnie jak powinnam zachowywać się jako dziewczyna. Im się to podobało, że potrafię robić to co oni, że piłka jest tak samo moją pasją, jak ich..
|
|
|
|
Nie wiem co robić. Mam się zmienić? Całe wieczory spędzam na hali grając w piłkę z chłopakami, żeby tylko nie myśleć. Jak mam to zrobić, jeżeli od małego dzieciaka ze starszymi braćmi chodziłam na boisko. Jak mam się zmienić, kiedy piłka płynie w mojej krwi ? Kiedy, wszyscy kumple mają mnie też za "kumpla" do pogadania, do pogrania. Czy w tym wszystkim nie ma miejsca na miłość? ;||
|
|
|
|
Powiedział, że nie możemy być razem, bo nie jestem normalną dziewczyną.
Powiedział, że potrzebuje dziewczyny poważnej, dziewczyny w rozpuszczonych włosach, w sukience, a nie zajmującej się tym co chłopacy...bo co jego rodzice by powiedzieli...;|
|
|
|
|
Jestem dziewczyną, gram w piłke nożną i kocham ją. < 3
|
|
|
|
Lubię grać w piłkę nożną, a moją ulubioną drużyną jest FC Barcelona. Taaak! Jestem dziewczyną.
|
|
 |
|
Momentami sama zastanawiam się dlaczego tak jest, stawiając przed sobą tysiące pytań, na które jeszcze nigdy nie zdołałam sobie odpowiedzieć. Zaprzątam myśli, dodając do nich następne tak sprzeczne jak zawsze ot tak mając nadzieję, że to coś da. Mogę w ciszy godzinami siedzieć na łóżku próbując zrozumieć sens tego jak jest. Mogę łamać granice możliwości zarazem stawiając kolejne jeszcze mocniejsze bariery rzeczywistości. Mogę wiele, ale właśnie tego czego pragnę najbardziej, po prostu nie potrafię. Nie potrafię znaleźć tego sensu. Nie potrafię zrozumieć najmniejszych ze szczegółów, paru cech ludzkich i niezliczonej ilości uczuć. Nie potrafię zrozumieć życia, a może zwyczajnie już nie chcę go rozumieć. / Endoftime.
|
|
|
|
Może to nieważne, a może zwyczajnie nieistotne, ale tęsknię. Tęsknię, i to naprawdę boli. To co czuję jest niczym, bezpośrednia pustka jak nigdy dotąd. Nie chcę nic już mówić, a zarazem mam Ci tak wiele do powiedzenia. Nawet godzinami poopowiadać o tych najzwyklejszych sprawach, takich jak ocena w szkole czy kolejnym marnie spędzonym dniu, nawet to. Dawniej, mogłam mówić bez przerwy, a Ty nigdy nie przestawałeś słuchać, nigdy nie powiedziałeś, że po prostu Cię to nie interesuje. Interesowało Cię, nawet te najbanalniejsze rzeczy, nawet to co zjadłam dziś na obiad. Kiedy bolało coś wewnętrznie, a łzy dobijały się do oczu, byłeś, zawsze chciałeś być, a przecież nie musiałeś, nigdy o to nie prosiłam. A dziś? Nawet kiedy proszę, kiedy płaczę i nie potrafię przestać, Ty nie reagujesz. To nie Ty. To nie ten, którego kochałam. To nie to serce, które przecież tak kochało mnie. / Endoftime.
|
|
|
|
To nic, że to co mam to zaledwie serce. / Endoftime.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
