 |
|
bo widział tylko moje włosy rozwiewane przez delikatny wiatr i notorycznie spuszczany w dół wzrok. obserwował otoczenie - tą ławkę, te liście spadające na parkową aleję. dwa razy zwrócił uwagę na moje dłonie i splótł nasze palce. ja wciąż nie potrafiłam się odnaleźć. moje serce skakało po całym ciele: odrywając się z piersi dopadło stopy, następnie wzbijając się, aż pod gardło. na chwilę zapomniało, że ma trzymać mnie przy życiu, a jedynie zawiesiło je na cienkiej lince. głupiutkie, wierzyło Mu w to wszystko.
|
|
 |
|
Tylko nieżywy pies nie gryzie, więc warczę wściekle i biegnę póki mam siłę by dogonić szczęście .
|
|
|
|
dużo osób dotknęło moje cholerne przekonanie, że podstawą życia jest przyjaźń. szeptali pod nosem, iż to minie, pozostaną tylko wspomnienia z czasów podstawówki. wiele lat razem, masa wspomnień na kącie - chore leżenie na kuchennej podłodze chichrając się nie wiadomo z czego, czy wieczorne sprzeczki o kołdrę. ponadto ta lista planów. pozycje na przyszłość, kolejne punkty do zrealizowania. najpierw szereg nocowań, kolonie, w końcu kilkutygodniowy wyjazd do Australii i otworzenie restauracji. powiesz, że sucho brzmi, ale gdzieś między tymi planami majaczy się magia. każdą z tych czynności, z tych przygód, powalonych rozmów, godzin i chwil, dokonamy razem.
|
|
|
|
A ty tu jesteś, oddychasz i marzysz i nadal jeszcze masz siłę by walczyć - stań wyprostowany, nawet kiedy serce krwawi, zdeterminowany do łamania swoich granic .
|
|
|
|
Muzyka leczy mnie i oddycham, znajduję rzeczy sens wśród chaosu na ulicach .
|
|
|
|
Moc kroczy ze mną, pot, krew, bezsenność - przezwyciężyć codzienność, aby w nocy odetchnąć .
|
|
|
|
Kiedy świat gryzie jak pies wściekły - on przypomina tobie, że ty też masz zęby .
|
|
|
|
Mam moc w sobie, ona kroczy ze mną a siła w żyłach pływa na pewno.
|
|
|
|
Gramy o re-spekt, o pierwsze miejsce, o najważniejsze i najcenniejsze - to co najpiękniejsze dla nas, szczęście, rodzina, miłość, wygrana .
|
|
|
|
pogwałcone myśli, zmięte serce, uczucia zmiecione pod dywan. przeszkadzałam? mogłeś dać mi odejść, zamiast podcinania skrzydeł i wciskania w zakurzony kąt pokoju.
|
|
 |
|
wszystkim życzę dobrze ale niektórym z daleka ode mnie
|
|
|
|
to pewne, że mnie nie zrozumiesz. czasem uwielbiam usiąść w kącie pokoju opatulając się kocem i pijąc gorącą herbatę z cytryną. puścić Beethovena. na moment, zapatrując się gdzieś w róg łączący ścianę z sufitem, przestać istnieć. szeptać coś, cokolwiek. z nadzieją, że nikt nie słyszy, ale jednak ktoś zrozumie. utknąć we własnej, zamkniętej dla innych, abstrakcji. wypowiadać marzenia, choć przecież - nie przechodzą przez gardło. na moment znów pamiętać. szlochać w pustkę. płakać, a może udawać i kłamać przed samą sobą, bo faktycznie nie potrafię tego robić? ocierać niewidoczne łzy. to pewne, że mnie nie zrozumiesz i nie raz znienawidzisz. lecz spróbuj pokochać. niezdarnie zwariuj.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
