 |
|
Znowu poczułem się pusty – tym razem, bo straciłem w życiu cel.
|
|
|
|
– Wiesz, Jacob, że "mówiłem ci, że tak będzie" ma brata? Ma na imię "zamknij się do cholery".
|
|
|
|
Nadal byłam na etapie zachwycania się wizją, w której tuliłam do siebie śliczne niemowlę. […] Zabawne, jak szybko i jak całkowicie owa wizja stała się mi niezbędna. Wystarczyło jedno małe kopnięcie, by zmienił się cały mój świat. Do niedawna istniała tylko jedna rzecz, bez której nie mogłam żyć – teraz było ich dwie. Nie rozdzielałam pomiędzy nie swojej miłości, nie, nie tak to działało. Wrażenie, raczej takie, jakby moje serce raptownie urosło, jakby w mgnieniu oka napęczniało i stało się dwukrotnie większe.
|
|
|
|
Ogień i lód potrafiły w jakiś niewyjaśniony sposób ze sobą współistnieć.
|
|
|
|
– Nie bój się – szepnęłam. – Jesteśmy sobie przeznaczeni. Już zawsze będziemy razem.
|
|
|
|
Każde uderzenie mojego serca było dla niego świętością.
|
|
|
|
Tyle różnych odcieni miłości, ale wszystkie ze sobą w harmonii.
|
|
|
|
Ponieważ nic nie było dla mnie tak ważne, jak to, że mogłam z nim być.
|
|
|
|
– Do zobaczenia przed ołtarzem.
– Rozpoznasz mnie po białej sukni.
Byłam z siebie dumna, bo powiedziałam to wręcz z beztroską w głosie.
Zaśmiał się.
– Bardzo przekonywujące. – stwierdził.
|
|
|
|
To, że patrzył na mnie w ten sposób, nie miało dla mnie najmniejszego sensu. Jak mógł mieć za nagrodę? To on był nagrodą. A ja zwycięzcą, któremu nieprzyzwoicie się poszczęściło.
|
|
|
|
Prawda jest taka, że kiedy kocha się tego, kto chce cię zabić, brakuje wyboru. Co mogłam zrobić? Jak mogłam uciec, jak mogłam walczyć, skoro zadałabym wtedy ukochanej osobie ból? Skoro nie chciała ode mnie nic innego prócz mojego życia, jak mogłam jej go nie ofiarować?
Przecież tak bardzo kochałam.
|
|
|
|
Ty popełniasz swoje własne błędy. Jestem pewna, że tego i owego będziesz w życiu żałować.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
