 |
|
Legendy mówią, że w lustrze odbija się dusza przeglądającej się w nich osoby. Dlatego prymitywne plemiona boją się luster. Obawiają się, że ktoś uwięzi ich dusze w lustrze, a potem okradnie.
|
|
|
|
"Ona jest dla mnie wszystkim, ta kobieta, którą kocham. Powietrze, którym oddycham, ziemia pod moimi stopami, jedzenie, picie - wszystko staje się bez znaczenia w porównaniu z ciągłym pragnieniem jej obecności. Teraz ona przytula się do mnie całym ciałem i w absolutnej ciszy na moment zanurzam się w jej ustach. Nie potrzeba nam żadnych słów, bo to, co powinniśmy sobie powiedzieć, już dawno zostało powiedziane. Ramię w ramię wędrujemy rzez ogród w kierunku domu. Ona idzie po schodach na górę, ja zaś zostaję by pogasić lampy na dole, zamknąć drzwi...Potem idę za nią"
(Ostatnie lato - Catrin Collier)
|
|
|
|
W rezultacie zaczęła myśleć o nim tak często i tak intensywnie,
jak nigdy przedtem ani później nie była w stanie sobie wyobrazić,
że można o kimś aż tyle myśleć, bo przeczuwała go tam, gdzie go nie było,
pragnęła go tam, gdzie w żaden sposób być nie mógł,
budziła się i gwałtownie pod wpływem namacalnego wrażenia,
że podczas gdy ona śpi, on właśnie patrzy na nią, i to do tego stopnia,
że usłyszawszy na jawie jego mocne kroki stawiane w strumieniu żółtych parkowych liści
tylko z wielkim trudem mogła uwierzyć, że nie jest to kolejny omam wyobraźni.
|
|
|
|
"Tęsknie za Tobą tak jak zawsze, ale dzisiaj było mi bardzo ciężko, bo ocean śpiewał o naszym wspólnym życiu . Niemal czuję Twą obecność obok siebie i zapach dzikich kwiatów, które zawsze przypominały mi Ciebie ."
|
|
|
|
Jego sieroce okulary, parafialny strój, tajemnicze zabiegi wzbudziły w niej nieodpartą ciekawość,
choć nigdy nie przyszło jej nawet na myśl, że ciekawość jest jedną z wielu pułapek miłości.
|
|
|
|
"Razem z nią objąłem ramionami cały świat."
Nie był tym typem mężczyzny, który mógłby jej się ewentualnie podobać.
|
|
|
|
Wszystko polega na tym, żeby człowiek był taki, jaki jest, żeby nie wstydził się chcieć tego, czego chce i marzyć o tym, o czym marzy. Ludzie są na ogół niewolnikami konwenansów. Ktoś im powiedział, że powinni być tacy i tacy, i starają się być takimi aż do śmierci, nie wiedząc nawet, kim byli i kim są naprawdę. Nie są więc nikim i niczym, postępują niejednoznacznie, niejasno, chaotycznie. Człowiek przede wszystkim musi mieć odwagę być sobą.
|
|
|
|
Nic mi nie jest, tylko nie jestem szczęśliwa.
|
|
|
|
"nie wiem co ci powiedzieć". W wolnym tłumaczeniu: "to nie mój problem i n a p r a w d ę gówno mnie to obchodzi."
|
|
|
|
Mam na imię Anja i nie wiem jak powiedzieć Ci, że zwariowałam... Znasz mnie, wiesz kiedy coś jest nie tak, nawet gdy kategorycznie ku temu zaprzeczam. Jak nikt inny potrafisz dostrzec w moich oczach smutek. Nie znamy się całe życie, lecz znamy się wystarczająco długo, by poznać siebie na tyle, na ile jest to tylko możliwe. Znamy swoje sekrety. Czujesz gdy jest mi źle, gdy mnie coś dręczy, gdy się czymś martwię i gdy coś mnie denerwuję. Czujesz to, bo i ja czuję to samo wobec Ciebie. Nie jestem Julią, lecz znalazłam swojego Romea, przed którym boję się przyznać do drzemiącego we mnie uczucia. Boję się stracić najlepszego przyjaciela. Mam na imię Anja i nie wiem jak powiedzieć Ci, że Cię kocham...
|
|
|
|
Czasem los musi nam nieźle dokopać byśmy go docenili. Przecież niebezpiecznie jest wierzyć, że coś trwa wiecznie... ludzie odchodzą, przychodzą, znowu odchodzą i znowu przychodzą - taka jebana ich natura. Pseudo znajomi. Po każdym dramacie następuje weryfikacja przyjaźni. Pytanie tylko, po jakim czasie należy ją zakończyć? Ludzie potrzebują cię tylko wtedy, gdy oczekują od ciebie pomocy, dobrej rady, pocieszenia, lecz kiedy sam tego potrzebujesz... nie ma ich. Wystawiają na ciebie swoje wielkie dupy, pokazując tym samym, jak fantastycznie obchodzi ich to, co dzieje się w twoim życiu. I nagle uświadamiasz sobie, że nie masz nic. Nie masz nikogo, do kogo mógłbyś zwrócić się o pomoc. Pseudo życie. Śmierć nie jest bolesna dla tych, którzy odchodzą lecz dla tych, którzy zostają.
|
|
|
|
Dzień wstanie, ja znowu nawet się nie położę. Strach wpychać w siebie te wszystkie prochy, które rzekomo powinny działać uspokajająco, a otępiają. Czy istnieją tabletki na zapomnienie? Czy ktoś wymyślił wspaniały sposób na wymazanie przykrych wspomnień z pamięci? Czy modlitwy na prawdę zostają wysłuchane? Chyba nawet polubiłam słuchać w środku nocy jak przeklinam życie. Czuję tą cholerną pustkę jednocześnie wiedząc, że nie powinnam. Perfekcyjnie potrafię komplikować sobie życie. Oko za oko, ząb za ząb, a dupa za pieniądze. Wy znacie moje imię, nie życiorys. Jak Chrystus, spotykasz na swojej drodze ludzi, rozmawiasz z nimi, i w pewnym momencie pada kilka niepotrzebnych słów. Nie wiesz co powiedzieć, nagle nie masz dokąd iść, nie wiesz nawet co pomyśleć. Znajome, prawda? Zamykasz oczy, wszystko sobie przypominasz. Jednak nie tak łatwo jest zapomnieć o traumatycznych przeżyciach. Wariujesz. Czy psycholog coś zdziała, czy wystarczy posłuchać rady księdza lub kogoś, kto zna cię lepiej niż Ty sam?
|
|
|
|
Dodaj komentarz
