 |
|
Zagubmy się w dźwięku naszych bijących serc.
|
|
|
|
Rozpędzone serca, rozbite szkło, nie czuję tych rzeczy, ponieważ jestem zamrożona w czasie, kiedy jesteś obok mnie.
|
|
|
|
Jest w porządku, zgubiłam się na drodze
ale jestem superdziewczyną, a superdziewczyny nie płaczą.
|
|
|
|
Możesz stwierdzić po sposobie w jaki chodzi, że jest moją dziewczyną. Mozesz stwierdzić po sposobie w jaki mówi, że rządzi światem. Możesz dojrzeć w jej oczach, że nikt nie może jej uwiązać.
|
|
 |
|
Patrzenie przez pryzmat minionego czasu i utworzonych kiedyś treści - jest zadziwiające. I sęk nie tkwi w tym, że kiedyś uparcie pisałam o szmaragdowych oczach, a dzisiaj uwielbiam te Jego, niebieskie. Dzisiaj po prostu wszystko wygląda inaczej. Dzisiaj to nie te oczy wiodą prym, chociaż nałogowo w nie patrzę. Dzisiaj nie ma powielających się wyznań na potęgę. Dzisiaj nie ma kombinowania jak to utrzymać w pionie. Dzisiaj nie ma zastanowienia, czy jutro inna nie będzie ważniejsza. Dzisiaj liczą się te niewinne, acz istotne zdania jak to, że lepiej mu się śpi ze mną przy boku lub to, że chętnie robiłby mi śniadania każdego poranka.
|
|
|
|
Przeszło sześć lat temu łamało mi się serducho i wylewałam łzy nad każdym z tych wpisów. Zostawiałam tu kawał swojej duszy, odnajdywałam podporę na każdy kolejny dzień. Znajdywałam ostoję podczas moich uczuciowych sztormów. Nie obchodziło mnie to, czy wypadam poważnie, śmiesznie i jak odbierają mnie inni. Nie interesowałam się zależnością między treścią, a moim wiekiem czy to, co się wydarzyło, ma oby na pewno taką samą wagę, jak to o czym piszę. Pisałam. Marzyłam. Wytykałam niuanse, będąc pełną wiary w to, że istnieje coś lepszego i sięgnę po to. Stworzyłam w głowie ideał. Wyimaginowałam sobie rzeczywistość, w jakiej chciałabym żyć. A potem wylogowałam się do życia - i ją wybudowałam.
|
|
|
|
O bólu zawsze pisało się wyjątkowo łatwo. Ulga płynąca z wyrzucenia z siebie wszystkich trosk była motorem. Słowa opisujące stan przychodziły same i choć często były to hiperboliczne określenia, to oddawały to, co chciało się przekazać. Sidła bólu zaciskały się mocno na serduchu, a zdanie za zdaniem pozwalały nieco osłabić ten uścisk. Jak pisać, gdy jesteś szczęśliwa? Gdy Twoje serce swobodnie bije w klatce piersiowej, choć przyspiesza na zwyczajną myśl o NIM? Jak pisać, kiedy każde określenie, jakiego można byłoby użyć wydaje się zwyczajnie zbyt proste i błahe? Jak pisać, gdy kochasz i... wiesz, że działa to w dwie strony.
|
|
|
|
Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać? Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze? Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy w świecie czuł się jak u siebie w domu?
|
|
|
|
Załamana, będę krzyczeć w samotności. Nigdy nie zobaczysz tego, co ukrywam głęboko. Wiem, słyszałam, że należy pokazywać swoje uczucia, bo to jedyny sposób, aby przyjaźnie rosły ale jestem teraz zbyt przerażona.
|
|
|
|
Wszystkie te uśmiechy, wiem jak oszukać to miasto. Będę to robić do zachodu słońca i w nocy całymi godzinami. Powiem Ci co chcesz usłyszeć, nie zdejmę okularów przeciwsłonecznych, dopóki ronię łzy.
|
|
|
|
Mam Twoją dziewczynę na oku, a ona nie grymasi.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
