 |
|
Najgorsze, są chwilę, gdy przestajesz być silny. Kiedy zrozumiesz, że nie masz szans zwyciężyć, chociaż do tej pory byłeś przekonany, że Ci się uda. Gdy siedząc na parapecie, z papierosem w ręku, patrząc na krople deszczu delikatnie uderzające w okno, zdajesz sobie sprawę, że nie masz nic. Gdy każda piosenka przypomina, Ci o tym, że do niczego nie dążysz. Najgorsze, są chwilę, kiedy wolisz, umrzeć, niż żyć.
|
|
|
|
Niby funkcjonuję, robię wszystko, żeby dni miały formę, ale nie mają treści. Siebie spycham na tor już nie boczny, ale najlepiej taki, po którym będzie jechał pociąg.
|
|
|
|
Tyle czasu próbowałam Go odnaleźć. Kogoś, kto idealnie mnie zrozumie i stanie się moim dopełnieniem. Nagle zrozumiałam, że trzeba cierpliwie czekać, aż On znajdzie się sam.
|
|
|
|
Pamiętała ból, ale mimo wszystko ryzykowała dalej.
|
|
|
|
Życie mi się wali, a Ty pytasz co masz robić. Chciałeś uciec, a teraz sam mnie szukasz. Teraz mnie to nie obchodzi, martw się o siebie Zostawiłeś mnie, czas bym to ja zostawiła Ciebie. Nie jestem mściwa, tylko bardzo pamiętliwa. Kiedy odchodziłeś, ogarniała mnie cisza. Nigdy ci tego nie wybaczę. Nie zapomnę, nie pomogę gdy upadniesz.
|
|
|
|
Wiesz, mówiłem prawdę nie raz była bolesna, przez tą moją szczerość wiele osób mnie skreśla.
|
|
|
|
mamy siebie, więc wiemy co to szczęście.
|
|
 |
|
i to , że dźwięk Twojego imienia już mnie nie rusza , nie znaczy , że się od Ciebie odzwyczaiłam.
|
|
|
|
Niby jesteś, ale nie na wyciągnięcie ręki.
|
|
|
|
Nigdy nie było aż tak źle. Życie mnie przerosło tak konkretnie.
|
|
|
|
obudziła się z niemym krzykiem w środku nocy. cała roztrzęsiona nie wiedziała co się dzieje. kolejny raz zasnęła w ubraniu, po wypiciu butelki taniego wina. nie zmywając wczorajszego makijażu, nie ściągając nawet szpilek. leżała drętwo na łóżku trzymając w ręku chusteczkę. to sen o nim, ją obudził. nie pamiętała szczegółów, ale zrozumiała jego przesłanie. dotarło do niej, że jeżeli nam czymś zależy, to trzeba o to walczyć. pomimo wszystko. pomimo przeciwności losu. zagryzła wargę i gwałtownie podnosząc się z łóżka, chwyciła za płaszcz, wybiegając z mieszkania. biegła w rozczochranych włosach, niedbałym makijażu zrobionym dzień wcześniej. biegnąc jak oszalała, targając swoją sukienkę. zobaczyła go na ich wspólnej ławce. siedział w świetle jednej z latarni. było widać, tylko jego twarz. podeszła delikatnie stąpając z nadzieją, że uda jej się wyrazić swoje uczucie. wyciągnęła do niego rękę, a on patrząc na nią z pogardą w oczach, wyszeptał : 'miłości nie można kazać czekać. spóźniłaś się'.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
