 |
|
Bawiłeś się mną. Bawiłeś się moimi uczuciami i miałeś nadzieję, że prawda nigdy nie wyjdzie na jaw. Sprawiało Ci to wszystko jakąś radość, byłeś przekonany, że coś na tym zyskasz? Nigdy nie przypuszczałeś, że pojawi się w moim życiu ktoś, kto będzie chciał coś odmienić, kto będzie chciał zmienić mnie samą. Dla Ciebie to przecież było niemożliwe. Nie chciałeś brać żadnej opcji pod uwagę, że ktoś może spróbować pokrzyżować Twoje plany, a jeżeli tak miałoby się stać wiedziałeś doskonale, że będziesz musiał zrobić wszystko, aby ten ktoś Cię nie zdemaskował. Od początku miałeś złe podejście do mojego chłopaka pomimo, że Go nie znałeś. Nie chciałeś Go poznać. Miałeś wyrobione zdane, a ja zwyczajnie myślałam, że Ty stałeś się zazdrosny. Nie rozumiałam wtedy tego co Tobą kierowało. Jednak czas to wszystko zmienił i pokazał. Zrozumiałam o co w tym chodzi. Zrozumiałam, że w Twoich rękach byłam wyłącznie zabawką, która chciałeś się bawić.
|
|
|
|
I. Wiesz, nie spałam kolejną noc. Męczyłam się bardzo z bólem, ale nie psychicznym lecz fizycznym. To nie pozwoliło mi przejść obojętnie wokół pewnych spraw. Chciałam się odciąć od tego, że czuję tylko wciąż uciskający i nasilający się ten ból. Moje myśli zaczęły krążyć wokół wielu tematów z czego jednym z nich byłeś Ty. Tak, Ty... Chłopak, który niegdyś był moim bliskim przyjacielem, z którym codziennie rozmawiałam poprzez pisanie, i który najlepiej potrafił mnie rozumieć. Mogłam się budzić w środku nocy i zacząć do Ciebie pisać, a Ty zaś nagle pojawiałeś się tam i czytałeś to co chciałam przekazać. I nie liczyło się to, że nasza znajomość w tamtym czasie nie miała przyszłości, bo doskonale wiedzieliśmy w co się pakujemy. A jednak wiele się zmieniło. Chociaż Ty bardzo dużo rzeczy ukrywałeś przede mną. Nigdy, ale to przenigdy nie byłeś szczery wobec mnie w pewnych kwestiach. Bawiłeś się mną i moimi uczuciami. To sprawiało Ci pewną radość, której nie chciałeś tracić.
|
|
|
|
II. Korzystałeś na moim cierpieniu i bólu.Ja zaś głupia kochałam Cię, jak brata. Opowiadałam Ci o wszystkim, bo wierzyłam, że jesteś jedyną osobą, z którą mogę być w pełni szczera. Dziś rozumiem, że nigdy tak nie było, że Ty zabawiałeś się jedynie mną...Bo co innego miałbyś na tym zyskać? Nic prócz uśmiechu z mojej głupoty względem Ciebie. Zawsze brakowało Ci odwagi, aby się przyznać, że się mną bawisz, nie potrafiłeś uderzyć wprost ze szczerością w słowach. Wymyślanie nowych bajeczek było dla Ciebie codziennością, pewną normą. Nie jestem w stanie tego zrozumieć, ile na tym zyskałeś... Ale ja jedno dziś wiem na pewno. Zraniłeś mnie do tego stopnia, że do końca życia nie będę w stanie Ci tego wybaczyć, ale też sprawiłeś, że nigdy o Tobie nie zapomnę. Już na zawsze pozostaniesz cząstką mnie... Żałuję właśnie tego, że nie mogę się z tego uwolnić.
|
|
 |
|
Usycha już nawet nadzieja. Później pozostanie mi już tylko ból. / napisana
|
|
|
|
Budzę się i już wiem, że to kolejny dzień, w którym następny kawałek mojej duszy umrze. / napisana
|
|
|
|
Co z tego, że jutro znów będzie nowy dzień? Przecież teraz już nie daje mi nadziei na ponowne przeżywanie tak wielkiego szczęścia. Co z tego, że jutro znów pomaluję rzęsy czarnym tuszem? Przecież to nie oznacza, że nie będę płakać. Co z tego, że powiem 'och tak, u mnie już wszystko w porządku'? Przecież kłamstwo od zawsze jest wpisane w naturę człowieka. Wreszcie, co z tego, że będę się uśmiechać? Przecież to nie oznacza, że uśmiecham się szczerze. / napisana
|
|
|
|
Przez ten miesiąc podczas, którego się nie widzieliśmy umknęło Ci wiele sytuacji z mojego życia. Jednak gdybyś tylko zdecydował się wrócić, ja bym wszystko Ci opowiedziała. Odtworzyła każdy dzień. Każdy z najdrobniejszym jego szczegółem, abyś czuł się jak gdybyś był przy mnie i przeżywał wszystko tak samo jak ja. Tylko proszę wróć. / napisana
|
|
|
|
Pokaż mi co znaczy uśmiech z Twojej strony. Chcę to widzieć i mieć świadomość, że jesteś szczęśliwy. Proszę, odpuść te wszystkie kłótnie i zaakceptuj mnie na obecną chwilę taką jaka jestem. Nie rań mnie poprzez odrzucenia, nie każ mi wybierać pomiędzy Tobą, a kimś innym z rodziny. Wiesz doskonale, jak jesteś dla mnie ważny, wiesz, ile Ci jestem w stanie oddać serca i poświęcić czasu. Nie jesteś dla mnie kimś obojętnym, masz zawsze we mnie wsparcie. I nie ważne jest to, że kiedyś w przeszłości byłam przez Ciebie raniona, że podnosiłeś na mnie rękę, czy głos, bo byłam nieznośna. Wiesz, nie czuję do Ciebie urazu za te negatywne słowa, bo nie potrafiłabym. Nie umiałabym Cię odrzucić...Za wiele miałam od Ciebie miłości, nie chcę tego tracić. Nie chcę byś kiedyś odchodził. Jesteś moim dziadkiem, zastępujesz mi tatę... Dałeś mi miłość i rodzinę. Zaopiekowałeś się mną, gdy zostałam porzucona. Dlatego pozwól mi teraz się odwdzięczyć, abym to ja mogła coś zrobić dla Ciebie.
|
|
|
|
Boję się, że niebawem zapomnę jak pięknie brzmi Twój głos. / napisana
|
|
|
|
I. Co się z nami wszystkimi dzieje? Dlaczego tak często każdy wywołuje kłótnię, która odbija się zupełnie na kimś innym, kimś kogo to nie dotyczy? Czy naprawdę nie możemy być normalną rodziną, która ze sobą porozmawia? Czy każdy każdemu musi ubliżać? Dlaczego babcia może wypominać własnej córce, że jej syn jest inny, bo czegoś nie będzie jeść, bo coś mu nie smakuje? Czy On nie ma prawa mieć własnego zdania, czy musi być zmuszany do ciągle tej samego posiłku i musi iść w ślady siostry? Czy On nie ma prawa powiedzieć, że chce coś nowego spróbować, coś co jest możliwe do zrealizowania? Czy matka córce ma prawa wytykać to, że nakarmiła syna większą porcją obiadu, bo dziecko było głodne i nie chciała mu niczego żałować? Czy tak zawsze musi być, że dziadek będzie się bał za każdym razem żony i córki, bo obie podniosą na Niego głos, gdy coś złego zrobi? Czy i On nie ma prawa do własnego zdania?
|
|
|
|
II. On przecież nie jest zobowiązany wykładać całej swojej emerytury tylko po to, aby kogoś utrzymać, aby ktoś mógł przeżyć. On ma również swoje życie, swoje plany, które chciałby zrealizować. Dlaczego więc tego nie może robić? Dlaczego wszystko musi iść pod dyktando jeden osoby? Dlaczego nie może być dobrego podziału, który unormowałby pewną sytuację i nastałby w końcu spokój? Czy to już tak zawsze będzie? Czy zawsze będzie trzeba żyć w tej niezgodzie, która będzie wypełniona ciągłym wypominaniem, ubliżaniem każdemu? Bo jeżeli tak ma to wszystko wyglądać to ja dziękuję za taki dom, za taką rodzinę. Chętnie się wyniosę, najlepiej od razu. Długo tak się żyć już nie da...
|
|
|
|
Nie znasz mnie, a ja tym bardziej sama nie poznaję siebie. Gubię się w codzienności, która mnie otacza. Zaczynam błądzić pomiędzy jednym światem, a drugim. Nie wyznaczam sobie konkretnego celu na przyszłość, bo wiem, że walczenie o jedną rzecz do samego skutku nie odegra ważniejszej roli, to może jedynie zostać zniszczone. A czy tego właśnie chcę, czy chcę, aby cel, który sobie wyznaczę nie został spełniony, bo za dużo w niego włożę siły i serca? Nie, na pewno tego nie chcę. Wolę próbować dążyć do pewnych rzeczy powoli i uczyć się ich. Chcę poznawać smak życia. Szczególnie tego prawdziwego, ale też chcę się uczyć wszystkiego na własnych błędach. Mam świadomość tego, że nikt za mnie nie da rady przeżyć tego, co naprawdę jest mi pisane i czeka na mnie, gdzieś za kolejnym zakrętem.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
