 |
|
Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? Najgorsze jest to, że wracasz do domu i nie masz się nawet komu wypłakać 6.05.2024
|
|
|
|
Nie było mnie tu 3 i pół roku OMG!. Kiedyś przecież bywałam codziennie
|
|
 |
|
"Delikatny szum wody obija się o brzeg, mocny powiew wiatru roztrzepuje moje włosy, a nogi zatapiają się w miękkim piasku. Spoglądam w dół i dostrzegam że stoję na środku plaży, całkiem boso, a moje ciało opina długa czarna sukienka. Skóra jest niewyobrażalnie biała, dziwnie piecze i wtedy dostrzegam krew na swoich dłoniach. Przerażona zauważam jej więcej na swoim ciele, zaczynam biec. Dysze zdenerwowana i bardzo zmęczona, jedynie strach popędza mnie do biegu. Zmierzam w kierunku spienionych fal. Ból ogarnia moje ciało, a z oczu wylewają się słone łzy. Wchodzę coraz głębiej w morze, gdy ono nagle czarnieje. Przestraszona czuje jak coś ciągnie mnie w dół. Próbuje się ratować; macham rękami, próbuje krzyknąć o pomoc, jednak żaden dźwięk nie wydobywa się z mojego gardła. Ktoś nagle łapie mnie za nogę i ciągnie w dół. Moje siły słabną, moje ciało opada ze zrezygnowania. Przestaje walczyć. Zamykam oczy. To koniec. Mój koniec" yoshimitsu
|
|
|
|
"Biegła przed siebie z załzawionym oczami i przyspieszonym biciem serca. Za sobą słyszała krzyki, wołania i odgłos straży pożarnej. Przed oczami miała obraz rodziców, a to powodowało kolejne gorzkie łzy. Trzęsła się z zimna i strachu w obawie o nadchodzące jutro. Została całkiem sama i to wywoływało gęsią skórkę na jej ciele, a wokół szyi wiązał się niewidzialny supeł zaciskający się przy każdym głębszym oddechu. Tysiące myśli kołatało się jej w głowie, pytania i niewyjaśnione odpowiedzi dawały kolejny ból w sercu. Nagle w ciemnościach rozwianych mocnym wiatrem zatrzymała się. Wyczuła drzewo, o które oparła się, a następnie przykucnęła. Znalazła się w wysokiej trawie i mchu. Przycisnęła do siebie kolana i schowała głowę. Z jej gardła wydobył się głośny szloch, który został zakłócony odgłosem syren" yoshimitsu
|
|
|
|
"Czasem zdarzają się takie dni w których życie potrafi porządnie skopać Ci tyłek. Uderzająca prawda, czujesz się jak bezwartościowy śmieć. Toniesz w otchłani, a słowa stają się nic nieznaczące w obliczu braku poczucia własnej wartości. Zaciskasz pięść, przełykasz gulę rosnącą w twoim gardle i stawiasz kolejne kroki do przodu. Najzwyklejsza czynność.. a taka trudna gdy nie radzisz sobie z samym sobą. Myśli cię przytłaczają, ogarniający cię ludzie, powoli wszystko Cię przytłacza. Każdy ich wzrok wydaje ci się sceptyczny. Wydaje Ci się, że każdy patrzy na Ciebie z góry, z pogardą. Kolejna iskierka nadziei gaśnie w Tobie, cofasz się o dwa kroki w tył. Wszystko nagle wydaje ci się przerażające i straszne. Nagle nie pasujesz do tej całej scenerii. Uciekasz przed ludźmi, ich nienawiścią, ale nie możesz uciec przed strachem paraliżującym cię od środka" yoshimitsu
|
|
|
|
"Typowy Polski obiad - Schabowy, ziemniaki, mizeria. Mizerii nie było"
|
|
|
|
"Głos do baletu, a nogi do opery"
|
|
|
|
"Życie jest proste - trzeba codziennie myć nogi, jeść owsiankę i czytać książkę"
|
|
|
|
Nie było mnie tu ponad rok??! Nie...Przecież to już prawie półtorej roku? Nie wierze...
|
|
|
|
Chyba najbardziej boję się utraty kogoś, kto potrafi nadać życiu sens. Kogoś, kto wytrwale stoi obok i ani myśli zrobić kroku dalej. Kogoś, czyja obecność staje się tak potrzebna jak tlen. Kogoś, czyj dotyk, zapach, spojrzenie stały się nieodłącznym elementem życia. Być może brzmi to jak banał z taniej telenoweli, ale zastanów się, co zrobisz, kiedy zabraknie ci tej osoby? Jak będziesz się wtedy czuł? Nie boisz się tego? Tej samotności, tej pustki nie do wypełnienia? To jest coś, co nie posiada swojego substytutu. Nie da się zamienić człowieka tak po prostu, to tak nie działa. Jesteś z kimś i ten człowiek daje ci siłę, z czasem staje się wszystkim, co masz i wszystkim, za co gotów jesteś poświęcić własne życie. Nagły brak takiej osoby jest nie do zniesienia, a ból po jej utracie jest w stanie zabić w człowieku wszelkie nadzieje. [ yezoo ]
|
|
|
|
'Wpierdalamy się w związki, które nie mają racji bytu. Sypiamy w łóżkach osób, z którymi nie chcemy mieć nic wspólnego. Nad ranem nie chcemy mieć nic wspólnego nawet ze sobą. Całujemy się, nie dając od siebie nic więcej poza gęstą śliną. Dokładnie to samo otrzymujemy w zamian.
Piszemy, że tęsknimy, choć sami nie wiemy, za czym i czy tęsknimy naprawdę. Nie mamy nic więcej, ale wcale nie przeszkadza nam to we wmawianiu sobie, że to wszystko nosi metkę “Miłość”. A potem zrywamy, nienawidzimy i chcemy zapomnieć.
Na wszystkim, co zdawało się być tak prawdziwe zaczynają pojawiać się odrosty.
“Co ja w niej widziałem?”, “jaaa jeeebię, gdzie ja miałam oczy…“. Nie znam nikogo, kto choć raz nie wypowiedziałby tych słów.'
|
|
|
|
Dodaj komentarz
