 |
|
Bądź kimś , kto usiądzie obok i wysłucha mnie bez otwarcia ust . Bądź kimś , kto przytuli , gdy zobaczy chwiejącą się łzę na koniuszku mojej rzęsy . Bądź kimś , kto zawsze będzie po mojej stronie , chociażbym dokonywał najgorszych decyzji i robił
|
|
|
|
Miłość nie polega na tym.A Ty oczekujesz ode mnie w tej chwili aktów poświęcenia,jak małe niekochane dziecko.Nie jesteś dzieckiem, jesteś kobietą.Nie kłóćmy się, raczej zastanówmy ,to przecież decyzja na całe życie, a Ty żądasz, żebym z dnia na dzień zmienił swoje plany.Nam obojgu ma być dobrze.Jeśli tego chcemy.
|
|
|
|
chciałabym, abyś kiedyś, bez względu na wszystko co zrobię lub powiem, przytulił mnie, nie mówił jaka jestem, nie krytykował, nie krzyczał, żebyś chociaż raz uświadomił sobie, że jestem Ci potrzebna.
|
|
|
|
Jest jedynym,który zauważa we mnie każdą zmianę. Doskonale wie kiedy coś mnie zaboli, gdy poczuję się zmieszana, albo coś mnie zirytuję. Zawsze wie co się dzieje wewnątrz mnie, nawet jeśli zewnętrznie próbuję pozostać taka sama
|
|
|
|
Czuła jeszcze jego dotyk i pocałunki. Zapach znajomy, a jednak inny,zapach mężczyzny, już nie chłopca.Nie wiedziała, co przyniesie przyszłość,jeśli się znów zejdą,jak będą żyć.Przez chwilę wydawało jej się,że to spotkanie jest szansą,że otwiera okna i wpuszcza światło do ciemności, w których tkwiła tak od dawna.
|
|
|
|
za każdym razem, gdy siedziałam obok Niego, mimo tego, że był mi bliski,czułam chłód. spoglądałam wtedy w Jego oczy, widząc w nich mnóstwo żalu i ukrytych emocji.bałam się Jego słów,bo najczęściej uderzał nimi , z taką siłą, że trudno było cokolwiek odpowiedzieć.był silny,bardzo. był najsilniejszym człowiekiem jakiego znałam,bo pomimo koszmaru jaki przechodził codziennie w domu,trzymał się. nawet słowa 'znów ją uderzył' wypowiadał ze spokojem,i nigdy nie uronił łzy. dziś widuję Go rzadko, bardzo. od czasu do czasu przychodzę do tego budynku z czerwonej cegły,siadam przy stoliku, i czekam - wchodzi - całkiem inny,odmieniony, ale nadal tak samo uśmiechający się. siada na przeciwko mnie,i pyta 'jak tam' - zawsze zadaje tylko pytania, nigdy nie odpowiada, ani nic nie opowiada. ostatnim zdaniem jakie wypowiedział w moim kierunku,było to półtora roku temu: ' znów ją uderzył. w końcu byłem na tyle silny by ją obronić, i chyba go zabiłem' , po którym wszystko tak bardzo się zmieniło.
|
|
|
|
' dlaczego chcesz to zjebać? ' - zapytał, stojąc przede mną, patrząc mi prosto w oczy i paląc nerwowo szluga. zabrałam mu papierosa, po czym zgasiłam go. 'bo widzisz. to jest tak jak z petem. istniała we mnie iskra, ale ktoś już ją zgasił' - powiedziałam. 'ja ją zapalę, zrobię wszystko żeby żar pojawił się na nowo' - wyszeptał, patrząc na mnie ze łzami w oczach. ' nie, przepraszam. tylko jedna osoba ma właściwą zapalniczkę do mnie, ale najwyraźniej skończył się w niej już gaz' - dopowiedziałam. ' kochasz Go? ' - zapytał, siadając. ' i właśnie to miałam na myśli, kocham ' - dodałam, odchodząc, na zawsze.
|
|
|
|
To jest właśnie prawdziwa miłość. Kiedy kochasz bez względu na wszystko, kiedy potrafisz wybaczyć nawet, kiedy bardzo cierpiałeś. Kiedy w tej właśnie jednej osobie skupia się cały Twój świat i jej szczęścia pragniesz najbardziej, czasem nawet kosztem własnego.
|
|
|
|
nie pamiętam już kiedy istnieliśmy. nikt nie pamięta. i chyba już mi nie zależy, chyba nie dbam o nic. chociaż, kurwa, byliśmy. trzymałeś mnie za rękę. i chyba wciąż mi przykro, że tak wyszło. gdy powiedziałeś niedbale, że 'kochasz' - wszystko prysło.
|
|
|
|
wiesz jak wygląda strach? gdy krew jak oszalała chce uciec uderzając bezlitośnie w serce, które zaczyna tłuc się spazmatycznie? gdy wiesz, że potrzebujesz tlenu lecz każdy najmniejszy oddech jest zbyt głośny? gdy wszystkie atomy napierają na ciebie ze wszystkich stron wywołując rozdzierający ból w skroniach? chcesz uciec lecz ogarnia cię wszechwładny paraliż, rozpływa się po twoim ciele wszczepiając w najgłębsze jego zakamarki. pragniesz wrzeszczeć, krzyczeć, poddać się, walczyć. zrobić cokolwiek. nie możesz, nie potrafisz. lęk zbliża się do stanu krytycznego, osiąga apogeum. i nagle nie ma nic. pustka. wszystko staje się obojętne, a strach zyskuje miano epizodu. zaczyna świtać. wstajesz wyprana z emocji i dzień mija ci na zwalczaniu otępienia. potem nadchodzi noc i wszystko zatacza koło.
|
|
|
|
desperacko tworzyliśmy tą układankę trzęsącymi się dłońmi. tak jakby wszystkie słowa tego utworu miały zaważyć na naszym życiu. sklejaliśmy wspólną przyszłość, nie sądząc nawet, że pojawi się wirus, który to zniszczy, a nas rozdzieli na dwa różne elementy.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
