 |
|
podarowałeś mi coś, co nawet trudno nazwać.. poruszyłeś we mnie coś, o istnieniu czego nawet nie wiedziałam! jesteś i zawsze będziesz częścią mojego życia.. zawsze.
|
|
|
|
położył rękę na jednym z tych swoich dwóch serc i wyjechał.. a ja, przecież mogłabym z Nim kopać studnię, gdyby się okazało, że tam, gdzie mnie zabiera, nie ma jeszcze wody.
|
|
|
|
po pewnym czasie smutek był tak wielki, że nie mogłam sobie poradzić ze wstawaniem rano.
|
|
|
|
przecież On zawsze był, zawsze, gdy potrzebowała. nigdy nie chciał nic w zamian. po prostu był.
|
|
|
|
przecież samotność to najgorszy rodzaj cierpienia! czyż Stwórca nie powołał świata do istnienia dlatego właśnie, że czuł się samotny? niech już chrapie, zostawia brudne skarpety na środku pokoju i pali w sypialni! niech tylko będzie..
|
|
|
|
poranki są najgorsze dla ludzi dotkniętych depresją.
|
|
|
|
przeżyłam z Nim niestety tylko 3 PMSy i trzy okresy.
|
|
|
|
płacz przez cierpienie lub radość musiał być pierwszą umiejętnością ludzi. zanim jeszcze nauczyli się mówić.
|
|
|
|
rozum, zrobisz coś dla mnie? to bardzo ważne! nigdy Ci tego nie zapomnę.. zrobisz? mógłbyś mi wyłączyć na jakiś czas sumienie? dokucza mi! strasznie mi dokucza..
|
|
|
|
samotnym jest się tylko wtedy, gdy ma się na to czas.
|
|
|
|
siedziała wyprostowana na krześle, z dłońmi położonymi na udach. nie mogła się poruszyć! stosy chusteczek higienicznych poplamionych rozmazanym makijażem, przykrywały zawartość torebki wysypaną na blat stolika, na którym stał monitor. sama torebka leżała na podłodze, przygnieciona nogą krzesła, na którym siedziała. czuła pieczenie oczu i słoność łez, spływających na wargi..
|
|
|
|
serce, Ty mnie nie rozśmieszaj! ja mam ze śmiechem problemy. a to, odbiera mi powagę.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
