 |
|
Wymagasz od innych by patrzyli na świat tak samo jak ty
Wciąż grasz, łamiąc własne reguły
Patrzysz na mnie teraz i myślisz, że ja wiem
Jednak Moje Ja tym razem się buntuje
Moje Ja krzyczy z rozpaczy
Dusi się gniewem i liczy własne łzy
Moje Ja ma w ustach pełno goryczy
A ja chowam skrzydła anielskie pod codziennością
Ironie za starą szafą
Przyjmuje maskę dobroci i znów z tobą gram
Patrzysz na mnie a ja wiem
To znowu moja wina
Moje Ja kiwa głową z rozczarowaniem
Moje Ja nie wie kim jestem
|
|
|
|
Myślałam, że zadzwonisz.
Że dasz znać.
Odpowiesz, przypomnisz
Że to nie był tylko żart
Że to coś znaczyło
Że wreszcie to się spełni.
I już nie będziesz odległym wspomnieniem.
Niestety.
Jest jak zwykle.
Znów muszę zapomnieć.
Znów muszę udać, że Cię nigdy nie było.
Tylko już nie wracaj.
Odejdź naprawdę.
|
|
|
|
To tak jakby słowa były kurzem
Niewidocznym pyłem
Mimo to krążą wokół Was
Nie zasługujące chociaż na krytykę
I znów czuję ten nieznośny
ból w klatce piersiowej
I wiem że muszę
Muszę napisać to co czuję
te kilka słów, które udają
wiersz by zwrócić uwagę
Oczekując na odzew
Nawet ten mówiący
nie pisz, koniec, nie potrafisz
Bo to by znaczyło, że jednak
Ktoś słucha
|
|
|
|
Wszystko co pierwsze łączy się z Tobą...pierwsza miłość, pierwszy pocałunek. Teraz pierwszy raz nie mam juz nawet siły płakać.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
