 |
|
wiatr powiewał delikatnie psując moją fryzurę. niesfornie chowałam kosmyki za ucho, próbując opanować tworzący się coraz to na większą skalę, bałagan. co kilkadziesiąt sekund ocierałam mokry policzek rękawem, nie spuszczając wzroku z lekko zachmurzonego nieba. czułam jak serce rozłamuje mi się z każdą chwilą na jeszcze drobniejsze cząsteczki. tak, to było właśnie tamto popołudnie, kiedy moje życie stałą się zwykłą, pustą egzystencją nie posiadającą żadnego głębszego sensu. wtedy odszedł, pozostawiając mnie tak kruchą i bezbronną, z wszystkimi problemami. z uczuciem, które zarówno potrafi potwornie uszczęśliwić, ale i również zniszczyć. doszczętnie wykończyć.
|
|
|
|
siedzieliśmy nad jeziorem karmiąc ptaki pływające po tafli. czułam jego przeszywający wzrok na sobie. - co tam? - zagadnęłam przerywając ciszę. - zastanawiałem się właśnie czy masz jakieś wady. - odpowiedział. zaśmiałam się, wykonując obrót ku niemu. - no jasne, że mam. za mocno się przywiązuję, kocham nieodpowiednie osoby, to takie podstawowe. - odparłam, patrząc na niego zaczepnie. w jednej sekundzie rzucił się na mnie, kładąc tym samym na ziemi. - nieodpowiednie osoby?! ja Ci dam nieodpowiednie osoby! - wykrzyknął, łaskocząc mnie okropnie.
|
|
 |
|
odejdę i nie będziesz mógł zrobić nic bym wróciła. zapomnę. tak, zapomnę te wszystkie cudowne chwile, zapomnę jak czule całowałeś mnie i przytulałeś gdy było naprawdę ciężko. wymarzę z pamięci wszystkie deszczowe dni, które spędzałeś ze mną, śmiałeś się gdy byłam cała mokra i dawałeś swoją bluzę żebym przypadkiem się nie przeziębiła. kochałam cię. kochałam tą troskę, opiekuńczość i dobre serce. nie wiedziałam jaki jesteś naprawdę, nie wiedziałam, że dla takiego kretyna byłabym w stanie oddać wszystko. / pozornie.
|
|
|
|
gdybym chciała, to zadzwoniłabym do ciebie. powiedziała jak bardzo tęsknię, jak ciężko samej wytrzymać tą walkę i przetrwać by wyjść z niej cało. ale nie zrobię tego. wolę cierpieć i mieć pewność, że nie czujesz się wygrany, niż zadzwonić i poniżyć samą siebie. / pozornie.
|
|
|
|
mimo, że moje włosy nie układają się tak jak bym chciała, a z oczu zbyt często płyną łzy, jestem szczęśliwa. bo mam ciebie i wiem, że uda ci się zatrzymać moje ' kanaliki łzowe ' i wszystko będzie dobrze. chuj z włosami. / pozornie.
|
|
|
|
krzyczysz i płaczesz, padasz na kolana. zero uczucia, bo przecież ten świat nie jest dla nas. / pozornie.
|
|
|
|
pomyśl, że jestem niedostępna tak jak status na gg. mimo, że piszesz, dzwonisz i martwisz się to mnie to nie obchodzi. przyjdzie sms, to go przeczytam i skasuję, nagrasz się na sekretarkę, wysłucham cię. ale nie oddzwonię. pokażę ci czym jest ból i tęsknota, może zrozumiesz. / pozornie.
|
|
|
|
wiem, że mu na mnie zależało. wciąż mam w głowie sytuację, kiedy chciałam odejść, a on za wszelką cenę próbował mnie zatrzymać, prosząc chociażby o przyjaźń.
|
|
 |
|
pierdol to. nie bądź dziewczyną, która potrzebuje mężczyzn. bądź dziewczyną, której potrzebują mężczyźni.
|
|
|
|
kiedy mija w Tobie etap dziecka ? gdy deszcz nie kojarzy Ci się już z dobrą zabawą w kałużach, tylko z mokrymi włosami i przemoczonymi butami. gdy boiska nie służą już do zabawy w berka i grania w piłkę , tylko do picia na trybunach. gdy płacz nie jest skutkiem rozbitego kolana, tylko złamanego serca. gdy wszystko jest tak cholernie trudne i niezrozumiałe. / veriolla
|
|
 |
|
utratę miłości swojego życia można porównać do zdmuchniętej świeczki, którą trzymasz w dłoni, idąc w środku nocy nieoświetloną ulicą – gaśnie nadzieja, wkoło jedynie pustka, a Twoje serce wybija szybki, nerwowy rytm pełen tęsknoty, za ciepłem mężczyzny, którego tak bezgranicznie kochasz.
|
|
|
|
byłam tak wkurzona, że nie wiedziałam co robić. miałam ochotę rzucić czymś, żeby rozładować całą moją energię. Zobaczyć, jak coś jebło o ścianę i rozwaliło się na drobne kawałki, identycznie jak moje serce. głośny trzask, i plama pozostawiona na ścianie, w formie wspomnień.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
