 |
|
no coś Ty! kochaj mnie, nie mam nic przeciwko.
|
|
|
|
próbuję odpychać od siebie myśl, że Cię nienawidzę. każda cząstka mojego ciała prosi o to, żebym się w końcu pogodziła z tym uczuciem, jednak nie potrafię. trudno zrozumieć jak osoba, będąca dawniej całym światem, nagle okazuje się być tą, która wzbudza największą odrazę. gdybyś wiedział o ile rzeczy mam do Ciebie żal, jak wiele wyrządziłeś mi tym wszystkim bólu i jak bardzo odsunąłeś mnie od siebie. myślałam tylko, że jeśli odejdę, będę Cię choć trochę pozytywnie wspominać. nie wyszło.
|
|
|
|
pamiętam dzień w którym stanął w moim progu mówiąc, że przyszedł tylko na moment. został, aż do teraz. i wiem, że będzie już na zawsze.
|
|
|
|
nasza miłość była jak chleb. żywiliśmy się nią, jednak po pewnym czasie pozostały jedynie okruchy.
|
|
|
|
nie miałam go często. jednak czasami był - to się liczyło.
|
|
|
|
a pamiętasz jak Twój oddech stawiał mnie na nogi?
|
|
|
|
to nawet nie było pocałunkiem, zwyczajnie musnął moje wargi swoimi. ten jeden, najbardziej normalny i prosty gest, trwający sekundę, może dwie obrócił moje życie do góry nogami. przelotny uśmiech, który dostrzegłam na Jego twarzy, sprawił, że doszczętnie oddałam Mu swoje serce. kiedy natomiast zobaczyłam Jego zielone tęczówki, świecące milionem iskierek byłam już pewna. wiedziałam, że to jest czymś na co czekałam od małego. czymś, na zawsze.
|
|
|
|
pytasz o moje marzenia? od jakiegoś czasu dręczy mnie nieodparte pragnienie, żeby za kilka lat dzień w dzień budzić się w Twoim boku, wsłuchiwać się w Twój równomierny oddech, muskać opuszkami Twój policzek, kiedy nie będziesz miał o tym zielonego pojęcia.
|
|
|
|
- nie daję już tak rady, wiesz?! mam dosyć. nie potrafię patrzeć na to, jak te wszystkie laski kleją się do Ciebie, a Ty nie reagujesz! podoba Ci się to. - wydusiłam z siebie, mierząc go przeszklonym łzami spojrzeniem. wściekła, wybiegłam z domu, trzaskając drzwiami. ruszył za mną, wołając moje imię, coraz głośniej. w końcu zdołał złapać mnie za rękę i obrócić w swoją stronę. uśmiechnął się czule. - kochasz mnie jeszcze? - zapytał, obejmując mnie w pasie. nachylił się i pocałował mnie w nos, policzek. poczułam ciepły powiew na szyi, potem delikatne muśnięcie. zbliżył wargi do mojego ucha, drażniąc je. - powiedz, że kochasz. powiedz. chcę to usłyszeć. - zaczął szeptać. - jestem idiotką. kocham Cię. - zdołałam w końcu wykrztusić. przytulił mnie do siebie mocniej, a Jego klatka piersiowa zaczęła się szybko unosić i opadać, poczułam coś mokrego na ramieniu. płakał - kochał. kochał, jak ja.
|
|
|
|
nigdy nie zabraniaj komuś miłości do Twojej osoby. przyjdzie czas, kiedy będziesz w stanie oddać za nią wszystko, przy czym nie będzie nawet nadziei.
|
|
|
|
dziękuję za tamte chwile, w których mogłam być beztrosko szczęśliwa. nie martwiłam się tym, co przyniesie jutro. każdy oddech był prostym. uczyniłeś mnie aniołem, uosobieniem nadziei.
|
|
|
|
nie ma to jak szpanować w środku lata, przy grubo ponad 30 stopniach, bluzą swojego chłopaka założoną na ramiona. żeby Ci mózg nie zamarzł przypadkiem.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
