 |
|
nie mogę dłużej być, nie mogę dłużej śnić...
|
|
|
|
i tak nie spotkamy się więcej i tak. i tak nie będziemy się już więcej znać. i tak nasze usta nie będą już ze sobą grać...
|
|
|
|
bo to, czego nam brak, to świat, w którym nieważne są słowa. bo to, czego brak nam obojgu, to czas, który biegnie od nowa. i to najpiękniejsze w tym, że my nie mamy czego żałować.
|
|
|
|
nie interesuj się, nie pytaj się o nic.
|
|
|
|
i Ty też nie mów nic, no może prócz tego, że zależy Ci.
|
|
|
|
nie, bo tu nie ma nieba. jest prześwit między wieżowcami. a serce to nie serce, to tylko kawał mięsa. a życie... jakie życie? poprzerywana linia na dłoniach.
|
|
|
|
i pewnie gdyby wybrać mógł, wolałby zapalenie płuc a nie nóż wycelowany w kark. wszystko, byle nie tak...
|
|
|
|
niby jest bezpieczniej a jednak czegoś brak, w tym toksycznym bałaganie ani my, ani wy nie mamy szans.
|
|
|
|
i czyja to wina? nie wiem...
|
|
|
|
a jeśli tęsknota, to tylko chwilowa, taka na moment, na sekundę, kiedy się schowasz pod kołdrę...
|
|
|
|
jedna decyzja - sto tysięcy konsekwencji
|
|
|
|
gdy przestanie bić mi serce, funkcjonować mózg, przykryj dłonią moje zdjęcie, poczujesz życia puls. zapragniesz mnie z powrotem, łzy spadną na ziemię, zdusisz w sobie ból, wiesz, znam to pragnienie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
