 |
|
wczoraj po raz pierwszy od pół roku szczerze się uśmiechnęłam.
|
|
|
|
stoję przed lustrem zapatrzona ze skupieniem w tusz spływający z oczu. brudne łzy raz po raz rytmicznie kapią na biały dywan. dziwię się, że wciąż ich starcza, przecież powinny dawno się wyczerpać. zepsute serce jednak nadal produkuje je ze zdwojoną ilością.
|
|
|
 |
ej, wróć ze mną do tej chwili.
|
|
|
|
mam to wziąć w swoje ręce ?
|
|
|
|
ciągle nie mogę uwierzyć, że prosiłeś, abym pisała. że mówiłeś, że kochasz, że rozmawialiśmy, a nie tylko mówiliśmy. ciągle boję się odrzucenia, choć dobrze wiem, że ty odczuwasz to samo.
|
|
|
|
ból rysował krzywe wzory na nadgarstkach.
|
|
|
|
herezje, fanaberie, paranoje i histerie.
|
|
|
|
widzę, że tam że jednak wszystko zawsze było na swoim miejscu, ja zawsze byłam w twojej głowie, dalej jestem w sercu.
|
|
|
|
nawet nie wiesz, w jak bardzo odpowiednim momencie złapałeś mnie za rękę, tuż nad przepaścią. dosłownie w ostatniej chwili.
|
|
|
|
|
Bez Ciebie, czuję się jak narkomanka na głodzie, przywiązana do krzesła, której ktoś przed oczami nonszalancko wymachuje heroiną.
|
|
|
|
kluczem do wszystkiego jest szczera rozmowa.
|
|
|
|
Dodaj komentarz
