Budzę się rano z jego imieniem pod językiem. I jego twarz mam, jak naskalny rysunek, pod powiekami. Jego wydech jest moim wdechem i zszywa nas naprzemienny strumień życia. Nie otwieram oczu, nie wstaję, tonę w tej porannej wieczności, tracę ciało, zyskuję światło.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!