|
[cz27] Jednak nie byłam mu obojętna. Tyle pozytywnych myśli miałam w głowie, lecz przysłaniał je jeden wielki cień - ONA.
-I co z tym wszystkim później zrobiłeś? -zapytałam.
-Pojechałem do niej. Chciałem wiedzieć co znowu wyrabia. Przeprosiła mnie. Powiedziała, że nie chciała wprowadzać zamieszania w moje życie , ale nie wiedziała co ma mówić kiedy usłyszała głos obcej kobiety w telefonie.
-Przepraszała Cie prawie cały tydzień?- zapytałam zdenerwowana. Czułam ZAZDROŚĆ. Tak ,wszyscy dobrze wiemy że to nieprzyjemne uczucie. Ono sprawia, że człowiek nie jest sobą. Ale nie mogłam. Nie mogłam czuć nic innego , gdy pomyślałam, że wyszedł w takim stanie ode mnie i poleciał do niej.
- Nie. Nie . Trzy dni jeszcze wydzwaniała, żeby przekonać mnie że naprawdę jej przykro. Później musiałem ochłonąc i stwierdziłem, ze nie powiem ci o tym, że zerwiemy kontakt by Cię w to nie mieszać. Ale dziś gdy Cie ujrzałem nie wytrzymałem. Sara, muszę żyć przy tobie. Muszę, bo Cie kocham.
|
Dodaj komentarz
