|
Bo to jest tak, że jednego dnia czujesz, że możesz wszystko, a życie wydaje ci się zajebiście cudowne, a następnego nie możesz sobie znaleźć miejsca i błąkasz się od jednego krańca do drugiego krańca skóry. Mach ochotę zdrapać ją z siebie i wejść w całkiem inne ciało, albo jechać autem gdzieś w chuj daleko. W nieznane, patrząc tylko na drogę, którą wyznaczają ci białe linie. Gdy są przerywane, możesz przyspieszyć i wyprzedzić tego grata przed tobą. Gdy stoisz w miejscu, cofasz się. Przygryzasz wargi i drepczesz przed siebie, idziesz coraz dalej i dalej, gdy nagle dociera do ciebie nagle, że chodzisz w kółko. Bo to jest tak, że nie chcesz tak umrzeć, nie w tym miejscu i nie w tych okolicznościach, gdy jesteś jeszcze nikim szczególnym, a twoje życie nie ma nic wspólnego z tym, o którym marzyłeś, ale to nic, nic, nic, bo potem budzisz się, słońce świeci, ty jedziesz na rowerze do pracy, a na śniadanie było coś pożywnego. Uśmiecha się do ciebie ktoś i jesteś na swoim miejscu. / Kavu Ze
|
Dodaj komentarz
