|
lata mijają, a ja wciąż jestem tak cholernie naiwna. wierzę, że ludzie będą milsi, rodzina będzie weselsza i bardziej wyrozumiała, związek żywszy, przyjaciele bardziej zainteresowani, a życie pełne niespodzianek. kładę się wieczorem z głową pełną różnych marzeń, a potem budzę się rano i widzę wszystko w naturalnym kolorze. szarym, ponurym, nijakim. sny uciekają, radość wygasa a ludzie wciąż wpatrują się ślepo w ekraniki telefonów i innych ustrojstw, jakby miały ich zaraz wessać. nikt nikogo nie słucha, cały świat wypina się do mnie tyłkiem. nie znoszę mojego życia, a gdy staram się je zmienić, ludzie nie zapominają wypomnieć, że błądzę w obłokach. / tonatyle
|
Dodaj komentarz
bez_prawdziwego_oblicza:
Fakt, teraz większość ludzi woli być tylko w swoim świecie. Ale wierze, że jeśli to ja będę zmieniać swoje życie na lepsze chociażby przed drobnostki to w końcu los się uśmiechnie i spotkam naprawdę wartościowych, kochanych ludzi.
A może to dobrze, że w nich błądzisz? Czy nie uśmiechasz się wtedy sama do siebie? Ja na przykład tak mam i od razu nawet ten smutny świat wydaje się jakiś taki lepszy z małymi promykami słońca :)
