|
Spotykam Ją po jakimś czasie i dociera do mnie jak bardzo byłem naiwny, wierząc w niemożliwe, jak wiele poświeciłem by być tylko zauważonym. Widzę Ją i uświadamiam sobie jak wielkim błędem było Ją kochać, jak wiele przez to straciłem i kim się stałem. Rozmawiam z nią i już wiem, że się nie zmieniła, że to nadal ten sam dzieciak, tylko kilka lat starsza. Patrzę Jej w oczy i nie dostrzegam w nich nic wartościowego, nic co mogłoby być warte uwagi, dalej opowiada mi jak było w tym roku na "Bass Planet" (impreza dla osiemnastolatków) (Ona trzydzieści kilka lat). Uśmiecham się, ale już wiem, że jest inaczej. Serce nie wariuje na Jej widok, na Jej obecność. Nie rozpiera mnie fizycznie w pewnych miejscach ciała, kiedy w powietrzu wyczuwalny jest Jej zapach. Podaje Jej rękę i żegnam się i nie myślę, kiedy znów będzie mi dane Ją spotkać, już nie czekam na nią, nie wypatruję jadąc przez miasto, już nie chcę. Było minęło...
|
Dodaj komentarz
