(1) Niena­widzę swo­jego życia, niena­widzę te­go ja­kim się stało. Prze­cież kiedyś było całkiem in­ne. Może to zab­rzmi ba­nal­nie, ale było zwyczaj­nie łat­wiej­sze. Już ro­zumiem dlacze­go do­rośli wca­le nie chcą być do­rosłymi, dlacze­go Piot­ruś Pan chciał na zaw­sze po­zos­tać małym chłop­cem: po­nieważ dopóki ktoś jest za nas od­po­wie­dzial­ny, dopóki ktoś pi­luje naszych czynów, od­po­wiada za nasze uczu­cia dopóty jest wszys­tko łat­we. Jed­nak wraz z wiekiem i upływającym cza­sem usa­modziel­niamy się,zmieniamy oraz zmieniają się nasze pier­wsze uczu­cia. Po­jawiają się no­we doz­na­nia, a każda no­wa sy­tuac­ja spra­wia, iż inaczej pat­rzy­my na świat. Nag­le po­jawiają się prob­le­my, z który­mi nig­dy dotąd nie mieliśmy styczności. Dla­tego niena­widzę mo­jego życia, bo po­mimo te­go, że nie chce, ono ciągle się zmienia.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!