|
Tak bardzo mnie kochał, tak bardzo był szczęśliwy - bo to było widać, tego nie da się udawać. A teraz rani, rani jak nikt nigdy przedtem. Łzy spływają w dół twarzy mocząc klawiature, a serce bije jakby chciało, a nie umiało. Myśli samobójcze się pojawiły, ale nawet nie mam siły/odwagi wziąć tych jebanych malutkich tabletek. Więc leże tak cały dzień pod kołdrą, gapiąc się na biały sufit. 1 lipca się wyprowadziłam od Ciebie, do dzisiaj nie potrafię się rozpakować, bo mam nadzieje, że staniesz w drzwiach i zabierzesz mnie ze sobą, tak jak kiedyś. Nawet nie znam tak naprawdę powodu Twojej decyzji, bo boisz się ze mną spotkać. Nic nie wiem. Poza "chce przerwy", a później " to koniec" - nie wytłumaczyłeś nic. A to jest najgorsze.../ASs
|
Dodaj komentarz
