On był jak poez­ja - ba­wił, rozśmie­szał i da­wał ra­dość. Chciał, choć sam miał te­raz być, dać jej poczu­cie bez­pie­czeństwa. Za­pew­niał, że jest szczęśli­wy i że nic się między ni­mi nie zmieniło. Wie­dział, że Ona pot­rze­buje ta­kich słów i chciał jej to dać... Lecz cza­sami... był ner­wo­wym, nies­po­koj­nym duchem. Choć do­ceniał, że jest z nim, to nie pot­ra­fił te­go wy­razić. Chciał być w porządku, ale ją tyl­ko ranił. ­ Słowem... Geste­m... Spojrzeniem...­ Milczeniem... A Ona... Wie­działa, ja­ki jest i choć bar­dzo cier­piała - była cier­pli­wa. Tyl­ko cza­sem za­dawała so­bie py­tanie - czy war­to? Czy na­dal ma swo­je niebo czy już nie?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!