Nasza miłość nau­czyła mnie tyl­ko te­go, jak uk­ry­wać wszys­tkie uczu­cia, jak stać się obojętnym na ludzkie łzy i jak się pat­rzy na ludzkie cier­pienie. Każde­go dnia chciałam wie­rzyć, że wszys­cy ra­zem ze mną się mylą. Myślałam tyl­ko o tym, że kocham go tak bar­dzo już, że roz­sta­nie się z nim zap­ro­wadziło by mnie na dno. Nie chciałam zaufać rzeczy­wis­tości i oszu­kiwałam się, za­mykałam oczy i wma­wiałam so­bie "to wca­le się nie wy­darzyło" i co raz bar­dziej w to wie­rzyłam. To niemądre, ale wciąż szu­kam po­wodu by nie od­chodzić i co­raz moc­niej czuję że mo­je po­wody nie mają żad­ne­go sen­su. Cały czas trwam w miej­scu i nie mogę się ruszyć, wszys­tko mnie omi­ja. Tyl­ko dla­tego, że chcę być kocha­na. Za­pom­niałam już, że on mnie nie kocha. Zdążyłam się przyz­wyczaić do te­go, że on wciąż tyl­ko uda­je.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!