cz2. Nie jes­tem w sta­nie znieść tej myśli, że to nie mo­je dłonie będą do­tykać Two­jego po­liczka, a słod­kie słowa nie będą tu­liły Cię do snu, w którym mnie już nie będzie.. Ale wiesz cze­go boję się naj­bar­dziej? Niena­wiści...niena­wiści do Ciebie, do niej. Boję się, że zap­ragnę kiedyś wasze­go nie­szczęścia, zap­ragnę byście cier­pieli równie moc­no jak ja... A prze­cież na­wet gdy od­szedłeś nie pot­ra­fiłam po­wie­dzieć o To­bie złego słowa, ciągle miałam nadzieję, złudną, głupią cząstkę nadziei, że kiedyś wrócisz... Cho­ciaż już ty­le cza­su minęło...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!