Nie powiem znam dobrze samą siebie a mówią za mnie półkujący byle rzutem przejrzeć tam dobry tu nie-pewnie jestem pomiędzy tyle na ile empatia ograniczy agresji jak życie w szklance gotującą wodą przez incydent pułapki miasta po brzegi co się pieni mydlaną operą w skupieniu udając że się identyfikuje a zamyka trzecie oko buszującym w życiorysie gdy o mnie mówi obawa zimnej bieli klatek kluczących miękkość chodu może to tylko przeczucie inwigilacji kiedy biel wydłuża czerń usypia sprężyny w kanapach osiedlowych przechowalni sąsiad puka do zazdrości chwali Pana i coś wylewa drugi chłonie uchem jak gąbka by nie być tym czymś czym jest- Ja sekretem.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!