Wle­wamy do swoich serc zbyt wiele żalu za ty­mi, którzy odeszli. Niena­widzi­my siebie za niena­wiść do in­nych. A kiedy przychodzi miłość nie ma­my sił by ut­rzy­mać ją przy so­bie. Jes­teśmy zmęcze­ni go­ryczą złych uczuć. A gdy­by tak przes­tać się zadręczać ? Dać po­nieść się chwi­li. Spoj­rzeć w przyszłość z pod­niesioną dum­nie głową i nadzieją w ser­cu ? Rozświet­lić siebie blas­kiem wewnętrznym. Po­kazać bliz­ny, nie ra­ny. Czas je za­goił. I cho­ciaż przy­pomi­namy cza­sami pos­kle­jane za­baw­ki, żyje­my. Garścią bie­rzmy to co da­je nam świat, za­pomi­nając ko­go nam zab­rał. Żyj­my nadzieją, że kiedyś wszys­tko od­da.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!