2/Doz­na­nie ni­by jak każde in­ne, ale ja czułam w nim coś mroczne­go. Wyr­wa­na z ma­giczne­go świata doz­nałam bólu. Ktoś zep­suł mi mój wy­miar. Roztłukł go na drob­ne ka­wałeczki tworząc układankę, którą ja miałam złożyć. Chciałam po­dołać te­mu za­daniu, ale stało się to niemożli­we. Zab­ra­no mi os­tatni ka­wałek, os­tatni puzzel. Moją bramę do szczęścia, którą zam­knięto. Wyr­wa­no mi ser­ce. Nie po­mogły płacze, krzy­ki ani prośby. Coś do­biegło końca, a ja nie miałam na to wpływu. Otoczo­na ciem­nością szu­kałam światła. Zna­lazłam. Mały, biały pun­kcik zwa­ny nadzieją. Do dziś się go trzy­mam, by móc od­na­leźć wol­ność. By żyć we włas­nej baj­ce.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!