To uczu­cie, tak małe i nic nie znaczące jak tyl­ko to możli­we, a które tak bo­li w miej­scach o których na­wet nie wie­działam, że mam we wnętrzu. I nie ważne jak bar­dzo za­walam się zajęciami czy ile kieliszków szam­pa­na wy­pije z przy­jaciółmi. Wciąż kładę się do łóżka spoglądając na każdy szczegół i zas­ta­nawiam się co zro­biłam źle al­bo jak mogłam sie tak po­mylić. I jak do cho­lery w tych prze­lot­nych chwi­lach mogłam czuć się ta­ka szczęśli­wa? Nie pot­ra­fię prze­konać siebie do wielu rzeczy, a po wszys­tkim, nie ważne jak długo to trwało, po pros­tu wy­jeżdżam. I mam nadzieję, że po­może mi to wrócić do życia. Że ten mały ka­wałek mo­jej duszy i te in­ne mętne rzeczy też wrócą. Wszys­tko spro­wadza mnie już tyl­ko do wiary.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!