Jak miasto, które pielęgnowało moją chciwość i dumę, wyciągam swe ręce w stronę nieba Wołam: Babel! Babel! Spójrz na mnie teraz! Wtem ściany mojego miasta, one się rozpadają Pytasz, gdzie będziemy stać, kiedy zawyje wiatr Bo wszystko, co widzimy, wślizgnie się w chmurę Więc zejdź ze swej góry i stań, gdzie my byliśmy, Wiesz, że nasz oddech jest słaby, nasze ciało chude Przyciśnij mój nos do szkła, które przyobleka Twe serce Powinienem był wiedzieć, że byłem słabszy od samego początku Wybudujesz swoje ściany, a ja zagram swą cholerną część By zburzyć, by je zburzyć Cóż, zamierzam zburzyć, zburzyć je Ponieważ znam swoją słabość, swój głos, ale wierzę w łaskę i wybór I wiem, że prawdopodobnie moje serce jest farsą, ale urodzę się bez maski

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!