|
Biegnę przez życie w rozwiązanych butach, a inni czekają tylko na mój upadek, który jest tak bliski. Poddaję się na pierwszym stopniu w stronę światła, a jest ich przede mną miliony. Prowadzą mnie wspomnienia, które zajmują czołowe miejsce w mojej głowie. Sama nie wiem dlaczego właśnie o Nim myślę najmocniej, podobno zakończyłam to co toksyczne, a w tym momencie sprowadzam się na tą samą drogę co On. W górze widzę słońce, które mimo wszystko stara się wskazywać mi właściwy kierunek, ale tym samym oślepia mnie uniemożliwiając mi wybranie drogi, która byłaby najodpowiedniejsza. Co zrobić, kiedy wspomnienia zakleszczają się we mnie automatycznie mimo iż staram się myśleć o sobie? Czy On zostanie we mnie już na zawsze? Jeśli tak, to Boże zabierz mnie już dziś, bo nie przeżyję jutra ze wspomnieniem o Nim i o tym, że kiedyś było dobrze.
|
Dodaj komentarz
