Odpłynąłem białą łodzią w wzburzone fale jeziora Od samotności brzegów nie wartego nic wczoraj By stawiać czoło wiatrom i stać na wachcie Wciągać biały żagiel, sterować i kochać w trakcie Tęsknić gdy brak Cię, stać jak bohater na dziobie W imię Naszych marzeń, dla trzepotu Twoich powiek Spojrzenia Twoich oczu, co z dumą nie mówią nic Lecz patrzą na mnie, to wystarczy mi by żyć I chronić ten płomień, w naszych splecionych dłoniach To ciepło, co świeci jak lampion nadziei To ciepło, co świeci jak lampion nadziei Nawet, gdy czasem mniej nas łączy niż dzieli W tej złości, kiedy nie można poskromić gniewu Przebacz, wierzę w Nas więc i Ty się nic nie bój I podejdź spokojnie, jak Anioł do mnie Zapomnij, nie chowajmy w sobie złych wspomnień

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!