Tak naprawdę ludzie są tylko przystankami w naszym życiu. Przez większość czasu jesteśmy przecież sami. To bardzo smutne. (…) Bez względu na to, iloma osobami jesteśmy otoczeni, z iloma się spotykamy, pojawiają się regularne chwile, kiedy jesteśmy zupełnie sami, sami do szpiku kości; kiedy słyszymy swój oddech, samotni cieleśnie, kiedy czujemy się oddzieleni, zewnętrzni wobec otaczających nas elementów wystroju rzeczywistości, lecz nie wyobcowani, po prostu zewnętrzni. Pocieszające jest jednak, ze w takich chwilach najczęściej nie zdajemy sobie z tego sprawy.
|