Kiedyś może skończy się ten hałas i ter­ror, ale two­ja miłość i two­je ser­ce zos­ta­nie. To tak kiedy cza­sami bu­dują dom i przyj­dzie dziec­ko. I dot­knie wil­gotne­go be­tonu ręką. Po­tem w do­mu mie­szkają ludzie, rodzą się i umierają i przychodzą no­wi, ale ten mały ślad ręki zos­ta­je na zawsze. To chy­ba ja­koś tak... Nie umiem pi­sać o miłości.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!