Rodzi­my się i umiera­my. A gdzieś po drodze kłamiemy, kocha­my, zdradza­my, cier­pi­my. Kiedyś bałam się miłości. Nie, może nie miłości, a roz­cza­rowa­nia, opuszcze­nia, wy­korzys­ta­nia. A te­raz boję się, że pew­ne­go dnia to mnie przytłoczy i nie będę miała siły wstać i to zwal­czać. Zas­ta­nawiałam się nad duszą ko­biety, która „zaw­dzięcza” wszys­tko swo­jemu kocha­nemu mężczyźnie. Go­tuje mu obiad­ki, wycho­wuje dzieci , pra­suje koszu­le, spełnia każde zachcian­ki. A po­tem dochodzi do awan­tur, po­bicia czy zdra­dy. I łat­wiej wy­baczyć, za­pom­nieć, niż uwol­nić się od te­go. I nie dla dob­ra dzieci, ale ze strachu. Sa­mot­ność to je­dyna rzecz, której człowiek nie jest w sta­nie przez­wy­ciężyć. JEST JESZCZE KILKA ODWAŻNYCH KOBIET !

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!