Później on robi te swoje oczka, przeprasza mnie... i to jego takie spojrzenie, zbitego psa. I takiego cudownego człowieka, który przed chwilą wcale nie wsadzał Ci noża w plecy... I znów według niego wrócił idealny świat... a ja siedzę w tym moim gównianym świecie! I widzę, ten niby jego idealny świat... I rzygać się chce

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!