|
Błądzę po drogach własnej wyobraźni, myśląc jutrem, zapominając o dzisiejszym dniu. O uciekających godzinach, na palcach odchodzących minutach. Gorąca herbata ogrzewa zmarznięte dłonie zimą, tą, szczypiącą w poliki, ochładzającą najprawdziwsze nadzieje, marzenia, jakieś subtelne dygotania serca, że może tym razem, że może wreszcie, że może jednak jest szansa. Na próżno, nadzieja, przez kant spadających z dachów sopli, umiera. Na zawsze odchodzi w niepamięć, jak dzisiejszy dzień, jak godziny i minuty, których już brak. Brak wszystkiego, a zarazem niczego. Niczego zdefiniowanego. Jest bardzo źle, a w słowie źle mieści się dzisiaj wszystko, a zarazem nic. Tak jakby pustka została wypełniona traumatycznym snem. Tak jakby dziś nie istniało. Jakby było tylko wczorajszym westchnieniem. Nic nie znaczącym przecinkiem w zdaniu. / emocjonalny_skurwiel
|
Dodaj komentarz
