Jes­tem w krop­ce. Jes­tem w krop­ce nie od dziś - od daw­na. Chcę to przer­wać, ale to ciągnie się miesiąca­mi, jak gu­ma do żucia. Sa­ma już nie wiem ja­ki jest dzień, co dziś mam w pla­nach. Chodzę nieobec­na, za­myślo­na i zmęczo­na. Ludzie próbują coś do mnie mówić, ale ja nie mam ocho­ty z ni­kim roz­ma­wiać. Zgu­biłam się gdzieś w codzienności.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!