|
nie płaczę, więc nie ma powodu do niepokoju, niepotrzebnie szukam w sobie dziury, skoro już przecież jej nie ma. nic się we mnie nie dzieje, nie ma łez, nie ma smutku, nie ma niczego. jakby wszystko, co mnie dotyczy rozgrywało się kilka scen przede mną albo gdzieś obok, tak, że tylko słyszę, od czasu do czasu, jakieś swoje myśli, czasem czuję czyjąś obecność. a jeśli tego nie ma, to nie wiem kim jestem. nie wiem, co dzieje się ze mną, kiedy znikają moje głosy i kiedy nie ma we mnie płaczu. po prostu nie wiem, kim mogę być.
|
Dodaj komentarz
