Nawet nie wiem od czego zacząć. Ciągle coś mi leży na duszy. Coś mi doskwiera. Często myślę w nocy nad życiem, nad sobą, nad popełnionymi decyzjami. Wiele ich miałem. Wielu bardzo żałuję. Jestem pewien, że byłbym innym człowiekiem, lepszym. Życie, mimo tylko osiemnastu lat, już odcisnęło we mnie pewne piętno. Samotność, desperacja, brak pewności siebie... Szczególnie samotność - brak drugiej połówki, brak jakiejkolwiek osoby, która mogłaby mnie choć trochę zrozumieć, brak miłości. Czy coś ze mną nie tak? Jestem altruistą, otwarty dla ludzi, tolerancyjny, wyrozumiały, opiekuńczy, szczery, cichy, zawsze wysłucham i pomogę. Nie traktuję nikogo z góry, dziewczyn nie traktuję przedmiotowo. Dziewczyna nie jest "zdobyczą". Mam do kobiet ogromny szacunek. Można odnieść wrażenie, że zamykam się w sobie i nikogo do siebie nie dopuszczam, ale to nie tak. Czuję się gorszy od innych w "tych" sprawach. A najgorsze jest to, że wierzę, że mam wiele do zaoferowania.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!