 |
|
Życie. Idąc przez miasto, będąc w sklepie, jadąc autobusem itd. itp...wszędzie jest życie. Wszędzie są ludzie. Gdy myślimy o sobie to wiemy, kim jesteśmy, jacy jesteśmy, jakie problemy mamy, kogo znamy, co musimy zrobić, jakie jest nasze zdanie na każdy temat. Spoglądamy na drugiego człowieka i pojawia się ta świadomość...wie, kim jest, jaki jest. Ma swoje problemy, ma swoich znajomych, ma swoje zajęcia, ma swój pogląd na świat i swoje zdanie. Spoglądamy na trzeciego, czwartego, piątego, starszego, młodszego itd. Co zauważamy? Każdy jest inny. Nikt nie jest identyczny, nikt nie jest taki sam. Każdy ma swoje własne życie. Nikt nie jest idealny. Jesteśmy tacy różni. Jednocześnie zdajemy sobie sprawę, jakie to życie jest kruche. Jak łatwo przemija. Nim się obejrzymy, a będziemy już jedną stopą w grobie. Trzeba korzysta, póki można. Nie wiadomo, co jest po drugiej stronie.
|
|
|
|
Depresja. Praktycznie każdy coś takiego przeżywał. W różnych okresach życia. Ja to też mam za sobą. Nie jest to nic przyjemnego. Co może być przyczyną? W moim przypadku...dręczenie w szkole, presja zarówno od strony rodziców, jak i nauczycieli, brak "kumpli", odtrącenie. Trzymało mnie to naprawdę długo...2 lata? 2,5? A kiedy dokładnie? W Gimnazjum, najgorszym okresie mojego życia. Nie poszedłem do żadnego specjalisty, nikomu nie mówiłem, co we mnie siedzi...to było okropne, nikomu się nie wygadać. Od początku byłem sam, więc sam sobie musiałem z tym poradzić. Przełomem było dojście do pewnych wniosków...gdyby nie one, pewnie dalej byłbym w tym "ciemnym dołku". Jakie to były wnioski? "Co ja robię? Dlaczego ja się przejmuję tym wszystkim? Przecież jeszcze całe życie przede mną. Mogę się czegoś nauczyć, opierając się o to doświadczenie, żeby ponownie się nie przytrafiło. Wyciągać wnioski ze wszystkiego. Uczyć się na błędach, żeby być lepszym. Spotkam nowych, lepszych ludzi."
|
|
|
|
Nawet nie wiem od czego zacząć. Ciągle coś mi leży na duszy. Coś mi doskwiera. Często myślę w nocy nad życiem, nad sobą, nad popełnionymi decyzjami. Wiele ich miałem. Wielu bardzo żałuję. Jestem pewien, że byłbym innym człowiekiem, lepszym. Życie, mimo tylko osiemnastu lat, już odcisnęło we mnie pewne piętno. Samotność, desperacja, brak pewności siebie...
Szczególnie samotność - brak drugiej połówki, brak jakiejkolwiek osoby, która mogłaby mnie choć trochę zrozumieć, brak miłości. Czy coś ze mną nie tak? Jestem altruistą, otwarty dla ludzi, tolerancyjny, wyrozumiały, opiekuńczy, szczery, cichy, zawsze wysłucham i pomogę. Nie traktuję nikogo z góry, dziewczyn nie traktuję przedmiotowo. Dziewczyna nie jest "zdobyczą". Mam do kobiet ogromny szacunek. Można odnieść wrażenie, że zamykam się w sobie i nikogo do siebie nie dopuszczam, ale to nie tak. Czuję się gorszy od innych w "tych" sprawach. A najgorsze jest to, że wierzę, że mam wiele do zaoferowania.
|
|
|
|
Dodaj komentarz