|
Jezu. Wracam pamięcią do przeszłości i wiesz co? Nie moge uwierzyć jak człowiek może sie tak zmienić. Uwierz, że nie chodzi mi o kwestie wyglądu, ta sie akurat zbyt dużo nie zmieniła. Byłam na prawde wygadanym, odważnym, uśmiechniętym dzieckiem. Nie bałam sie niczego. Rozmawiałam za trzech, conajmniej. Cała rodzina była ze mnie taka dumna. Zawsze sobie jakoś radziłam. Bo zawsze miałam tych cudownych ludzi przy sobie. A teraz? Szkoda gadac. Smieszną odwage zamieniłam na skromność i wyciszenie. Gadatliwość na milczenie. A chęć do życia poszła w nie pamięć. I wiesz dlaczego? Bo zabrakło mi tych osób, paru osób które mi tak pomagały. Ojca, zmienił sie, juz tak nie żartujemy, nie śmiejemy sie. Matki, bo zachorowała. To juz nie ten sam człowiek. Przyjaciela, bo jakoś nam nie wyszło gdy poszliśmy do innej klasy. Babci, która znienawidziła ojca, po tym jak zostawił mame. Prosze doceń obecność tych których do tej pory nie doceniałeś. Zrozum to, że oni kreują ci wspomnienia i pomagają. /a.n
|
Dodaj komentarz
